(even) goede vrienden

In januari moest ik vijf weken lang, elke werkdag naar het ziekenhuis voor chemoradiatie (chemotherapie met direct aansluitend bestraling), en werd er geadviseerd niet zelf te rijden. Nu heeft mijn man flexibel werk maar ook een flexibel inkomen. Als hij een poos wat minder verkoopt, voelen wij dat in onze portemonnee. Nu is geld niet heel belangrijk, maar een tekort eraan wel super onhandig. Om ervoor te zorgen dat hij toch af en toe naar klanten kon gaan, besloot ik een app-groepje te maken van mensen die de weken ervoor aanboden ‘als er iets is wat ik voor je kan doen’. Tot mijn eigen verbazing, waren er binnen een half uurtje 24 ritjes vergeven, en moesten er zelfs mensen op de reservebank gezet worden.

Een warm bad van medeleven! En op een rare manier, ook nog gezellig. Elke dag stond er weer een ander voor de deur, en maakten we er een gezellig middagje van. Een klein aantal heel goede/langdurige vriendinnen offerden zelfs elke week hun enige parttime dag aan mij op, terwijl ze uiteraard drukke levens hebben met werk, kinderen en/of ouders. En natuurlijk, dit zijn een klein aantal mensen die ik vanaf mijn jeugd al heel erg goed ken, en ik zou het andersom ook met alle liefde doen, maar toch prijs ik mij heel gelukkig met zulke geweldige mensen om mij heen.

Op een bepaald moment kwam ik op het idee om een blog over mijn belevenissen bij te houden via de lotgenotenwebsite van kanker.nl. Het schrijven helpt me om alles wat er met me gebeurt een beetje op een rijtje te zetten voor mezelf, en daarbij is het handig om de vele, lieve mensen te informeren die steeds zo belangstellend mailen of appen hoe het me vergaat.

Na het eerste verhaaltje werd me gevraagd om een seintje te geven, als ik weer een nieuw berichtje gemaakt had. Via de site, is dat lastig: dan moet iemand die enkel mijn blog wil volgen, een inlog maken en daar een e-mail notificatie instellen. Dat zou ik ook teveel gedoe vinden. Vandaar dat het me handig leek, om gewoon een klein linkje naar het verhaaltje op facebook te zetten, zodra er weer een update is.

Wat ik me niet direct realiseerde, is dat je dan naast het dichtbij zijnde clubje vrienden en familieleden, ineens een veel bredere kring plots confronteert met een akelige ziekte. Ik ben niet zo heel kritisch op facebook vrienden, als iemand vriend met mij wil worden, klik ik altijd op ‘ja’, tenzij ik werkelijk niet weet wie het is.

Nu krijg ik veel leuke en lieve reacties op de linkjes naar de verhaaltjes. Zelfs van mensen waar ik járen geleden mee werkte, van neven en nichten in verre uithoeken van het land, et cetera. Ik vind dat enorm leuk. Maar, en dat wil ik nu toch eens benadrukken: het hóeft niet.

Ik realiseer me ook, dat mensen die iets verder van me afstaan, zich een hoedje schrikken als ze doorhebben dat ik best een nare ziekte heb. En niet zo goed weten hoe hierop te reageren. Zo kwam ik laatst iemand in het winkelcentrum tegen, die zich verontschuldigde: ‘ik lees je stukjes wel hoor, maar ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen’. Ik vind dat een lieve reactie en helemaal prima! Lees mijn stukjes of niet, net wat je wilt. Reageer gerust, maar geen punt als je daar geen tijd/zin/woorden voor hebt.

Persoonlijk vind ik het heerlijk als mensen mij zo ‘gewoon’ mogelijk behandelen. Je kunt niet de hele dag met een dekentje over het hoofd zielig zitten te doen. Ik vind het heerlijk als mensen het met me delen dat hun parkiet is overleden en ze daar best verdrietig over zijn. Of vol vuur vertellen over iets leuks wat ze hebben meegemaakt. Ik zou pas écht ongelofelijk ziek zijn als ik me niet meer in het wel en wee van anderen zou interesseren.

Maar ik heb de wijsheid niet in pacht en doe misschien wel heel onaardige dingen. Slechts een paar weken geleden, chatte ik met een oud collegaatje waar ik in de jaren tachtig samen mee achter de bankbalie zat, naar aanleiding van een facebook-berichtje over het slagen van mijn én haar jongste zoon, we kwamen er achter dat de jongens op dezelfde school zaten en elkaar kenden. Ik wist heel goed dat zij uitgezaaide kanker had, en zij wist dat ook van mij. Toch kozen we er blijkbaar voor om tijdens het chatten het daar helemaal niet over te hebben,  we waren enkel opgetogen over het behaalde diploma van onze jongens. Helemaal prima, wat mij betreft. Tot ik gisteren plots hoorde, dat het betrokken collegaatje vorige week overleden is. ‘Toch nog onverwacht’ volgens het bericht in de plaatselijke krant. De schrik slaat dan ook mij om het hart: ondanks het feit dat het heel erg lang geleden is dat we samen werkten, ik kwam haar wel eens tegen in de supermarkt, want ze woonde maar een paar straten bij mij vandaan. Ik had vaker kunnen vragen hoe het met haar ging, want ik wist drommels goed dat ze heel ziek was. Maar ik deed het niet. Kortom: ik weet zelf ook niet wat de beste manier is om met ernstig zieke mensen om te gaan.

Dus kom je mij onverwacht in het wild tegen, en weet je niet wat te doen? Doe gewoon wat je normaal ook zou doen. Maak een praatje, over het weer, over de verjaardag van je zus, of over de diepere dingen van het leven, net waar je die dag zin in hebt. Of zwaai naar me met je allerliefste glimlach en roep ‘sorry….druk, druk, druk’ en ren snel door. Even goede vrienden, wat mij betreft!