Gedicht

Even iets anders dan een blog, die volgt ook snel weer. 
Ik kreeg dit weekend van een vriendin een gedicht opgestuurd, naar aanleiding van een gesprek dat we hadden over dat het niet altijd makkelijk is, zachtgezegd,  je beperkingen te accepteren als kankerpatient (en  ik blijf dat zo'n naar woord vinden...).  Je bent klaar met de behandeling dus wilt vooruit. En dat lukt lang niet altijd, zacht gezegd. 

Die vriendin kwam met dit gedicht, gemaakt door een vriendin van haar, inmiddels helaas overleden. Anne, zo heet ze,  heeft een boek gemaakt met gedichten over het ziek zijn en weten dat je niet meer beter wordt.  Het gedicht wat ik wil delen is het volgende

Terminator

naief en hooghartig menselijk
sprak ik van ouderdom, gebrekkigheid en ziekte
sprak ik van acceptatie
en dingen die bij het leven horen
van omarmen van imperfectie
van volwaardige danspartner
van leren waarderen
beschermen
ervaren

nu leert natuur mij iets anders
en spreekt van overleven
van kiezen voor kracht
radicaal afstoten
uitbannen en vernietigen
van geen halve maatregelen
geen compromissen
eist dictatoriaal regeren
meedogenloos elimineren
zoals dieren dat doen

Het boek waarin dit gedicht, en nog veel meer gedichten gemaakt door Anne Pillen,  staat heet  'Dag X' . Anne heeft zelf niet meer mogen meemaken dat het uitgegeven werd helaas, dit is twee weken geleden gebeurd, en gevierd door de mensen die heel dicht bij Anne stonden.

 
Het voelt een beetje raar om hier een link bij te zetten naar de uitgever maar ik doe het toch, mochten er mensen zijn die meer willen lezen van Anne.  Je vindt meer informatie hier: https://papierentijger.org/boek/dag-x/