Van herstel naar krachten verzamelen

Of van herstel naar het opbouwen van je geest&lijf, van downs naar ups (en downs).
Het telkens incasseren van onheilspellende diagnoses en ondergaan van operaties en andere behandelingen is wat het zo moeilijk maakt positief te blijven.
Toen ik hoorde dat mijn zeldzame iris melanoom de artsen ook wat nerveus maakte voelde ik mij heeeeel erg klein en nietig worden, nog onzekerder. Als zij het niet weten, wie dan wel? Ik had gehoopt op schone snijranden maar oncologisch gezien zijn de snijranden niet schoon te noemen. Omdat je min 1 cm om de tumor heen moet snijden en dat kan niet in je iris.
Ben ik net aan het herstellen van de operaties (pigmentvlek/tumor uit iris is verwijderd) en voel ik mij weer redelijk normaal wordt ik toch nog verder behandeld. (Achteraf dacht ik ook "wishfull thinking": natuurlijk wordt ik na behandeld! hoe kom ik zo naïef?)
Wat een verdriet. Het wordt allemaal nog vervelender en mijn zicht gaat stukken achteruit na de bestraling. Grote kans op staar. (daar kan gelukkig in de loop van de tijd weer wat aan gedaan worden)

Wanneer is het afgelopen? Wanneer kan ik weer door met gewoon leven?
Nou ja, nu al eigenlijk dus. Dat is wat ik tegen mij zelf zeg.
En dat werkt. Gelukkig.
Daarnaast bedenk ik waarmee ik mij zelf zo goed mogelijk kan ondersteunen. Ik ben begonnen met Qi Gong, heel fijn om je lijf en geest tot rust te krijgen. De levensenergie door je lijf te voelen.
Verder probeer ik aan mijn gezondheid te werken door voeding naar een nog hoger plan te brengen. Meer kurkuma in mijn kookkunsten, (een zelfgemaakte elixer van verse gember, citroen, rauwe honing en kurkuma met zwarte peper is een aanrader!!!!) en echt van de suiker af blijven. Dat stukje chocolade eet ik wel maar verder niks wat voorverpakt is.
Ik geloof heilig dat dit je lijf en mindset heel erg beïnvloed. Je lijf en geest de ruimte en voedingstoffen geven wat ze nodig hebben maakt je meer in balans, dat heb ik met deze ziekte heel erg nodig. En dat ik af en toe huil, schop en een kattig persoon ben is wat mijn omgeving graag voor lief neemt, want ik zelf ben er nog :-)

Ik ga mij nu verdiepen in de misteltherapie/immuuntherapie. Wie heeft hier ervaring mee?


mei 2016,
Het zit erop, de behandelingen vanuit het ziekenhuis tot zover. Na verwijdering van de tumor in mijn oog met lokale verdoving heb ik 3,5 dag bestraling gehad met de ritheniumschildje op mijn oog genaaid, een pittige aantal dagen maar niet onoverkoombaar. Ik heb mij goed voorbereid door de behandeling die ik zou ondergaan te accepteren. In een kortte periode ben ik van mening veranderd, ik wilde er niet aan, waarom een goed oog waarbij de tumor weg is nu gaan bestralen, kapot maken?
En het zit niet bij bloedvaten inde buurt dus waarom zou ik?
Tot het besef van, uitzaaiingen, stel je voor dat ik het wle had gedaan, wat dan? En mijn kinderen, doe ik het voor hun?
Nee, ik heb het gedaan omdat ik alles, zoveel mogelijk aanpak om te voorkomen dat ik uitzaaiingen krijg of verdere schade aan mijn oog te voorkomen door de resterende melanoomcellen.
Ik heb het ritheniumschildje als deel van mij in mij opgenomen, de 3,5 dagen lang denkbeeldig als mijn wapen, met zijn 2 de kwade cellen opsporend en vernietigend. Toen het schldje werd verwijderd heb ik het zelfs bedankt.
Verder heb ik mij voorbereid door audioboeken, meditatieve oefeningen waarvoor je bed niet of nauwelijks uit hoeft, en bezoek. Een groot feest een paar dagen voor de opname heeft ook meegeholpen om met goede moed en kracht de dagen door te komen. Een feest omdat ik 40 ben geworden, wat een mooie leeftijd! Alle liefde, warmte en aandacht nam ik met mij mee het ziekenhuis in, samen met mijn (kurkuma) theetjes, foto van mijn kinderen en aandacht. Er werd voor mij gezorgd. Gezond voedsel werd er gebracht, verse soep en fruit. Bezoek om te knuffelen en verder rust, heel veel rust. De tijd gaat voorbij.
En nu ben ik thuis, wat ik eigenlijk het moeilijkste vindt. Ik ben niet ziek, zwak, misselijk. Ik kan lopen, springen (nou ja) en weer doorgaan,...toch??
Heb het gevoel dat ik een marathon heb gelopen, 5 maanden lang. Zo moe ben ik.
Mijn oog herstelt zich goed, erg geïrriteerd en rood maar elke dag een beetje minder , behalve als ik te veel heb gedaan. Dat straft meteen. Maar goed ook. Dat geeft aan dat ik nog lang niet de oude ben.
Voordat ik het ziekenhuis inging was ik begonnen met de misteltherapie, een ondersteuning vanuit de antroposofische hoek, om uitzaaiingen in mijn lijf eerder te herkennen en elimineren. Daar ga ik nu mee verder, net als Qi Gong en goede voeding, meditatie en rust. En genieten.