Ter Overdenking
ik wil jullie ter overdenking graag het volgende meegeven
Ik zat naar de film DeadPool te kijken een soort van Marvel comics achtige film waarbij de hoofdrolspeler werd geconfronteerd met het feit dat hij Kanker heeft…en ongeneselijk is...en wat zo mooi is bij dit soort fictie films is dat er altijd wel een dwaze dokter in het spel was die zei dat hij hem kon helpen met alle extreme gevolgen van dien…en hij kreeg als toegift ook nog super powers en hij was ook helemaal genezen...zij het zwaar gemuteerd en sterk veranderd...In de film voor zijn transformatie toen hij nog menselijk was sprak hij de onderstaande zin die mijn aandacht trok toen hij het over zijn vriendin had die hem NU vast niet meer wilde zien
Het ergste aan kanker is niet wat het jou aandoet
…maar wat het doet met de mensen waar je van houdt
En ik ben het daar helemaal mee eens
Op het moment dat ik het hoorde dat ik Kanker had kwam ik in een soort van "men heeft het niet over mij gevoel"...En het ging een beetje buiten mij om...niet dat ik het ontkende dat ik ziek was maar ik denk meer het onbegrip...waarom ik...waarom nu...en dan ook de misschien wel meest dodelijke vorm...ik vond het eigenlijk het meest vreselijk voor degene waar ik van hou want ik ging nu eenmaal dood...einde verhaal...maar zij moesten verder zonder mij...ik liet tenslotte een lege plaats achter
Ik probeer het mijn naasten niet moeilijker te maken dan het al is want er veranderd al genoeg in het leven door alles wat er verder gebeurt...je word nooit meer de persoon van voor dat je het wist...een soort van leven voor je kanker en een leven na de vaststelling ervan...mede door de lichamelijke ongemakken ondanks en dat is misschien wel het ergste...tussen je oren is nog alles bij het oude maar de werkelijkheid is onverbiddelijk...inmiddels roept men dat Kanker een chronische ziekte is...althans dat wil men er graag door heen drukken...hier kan ik mij totaal niet vinden...een chronische ziekte is het niet daar doe je de vele kanker patiënten veel te kort mee.
Het is een alles omvattende verandering in je leven...alles wat was is niet meer...elke vorm van zekerheid is foetsie...als je een baan hebt dan is het functioneren in deze baan een stuk moeilijker voor je geworden.
Mijn oude baan van meewerkend chef kan ik door concentratieproblemen en snel vermoeid zijn niet meer uitvoeren om maar niet te spreken van de lichamelijke/fysieke ongemakken...Een huis kopen met jouw geschiedenis kun je wel vergeten want niemand verstrekt je een lening...Lekker uit eten gaan en daarvan genieten is een stuk moeilijker geworden...je kan niet alles meer eten en als je dat toch doet krijg je de rekening gepresenteerd...mijn spijsvertering gaat razend snel door de kortere weg die het moet afleggen...Relaties staan onder druk (niet de mijne gelukkig) onzekerheid over de diverse onderwerpen voert de boventoon...wanneer je niet meer werkt staan ook de financiële verplichtingen vreselijk onder druk doordat er inkomen wegvalt...Conditioneel kun je niet alles meer verhapstukken (valt bij mij nog mee) vermoeidheid speelt een belangrijke rol en de accu moet tussentijds even worden opgeladen door middel van een tukkie...en zo kan ik nog wel even doorgaan...Helaas word er te weinig stil gestaan bij de offers die de naasten waar je van houd moeten ondergaan/doorstaan en men is geneigd om te kijken naar degene die Kanker heeft terwijl degene ernaast net zo hard mee lijdt want wat voor mij geldt dat geldt ook voor hun...ik zou graag zien dat de naasten volwaardiger werden behandeld op alle plaatsen ziekenhuis/dokter waar je komt want laten wij eerlijk zijn het zal je man/vrouw/kind maar zijn wat het overkomt. https://www.kanker.nl/bibliotheek/naasten/kanker-bij-een-dierbare/9396-…
De oude leefwijze bestaat niet meer...wat was is niet meer...het is nu Gerrit versie 2.0...maar ook je naasten hebben moeten mee veranderen...ook hun zekerheden zijn verdwenen...ook hun wensen zijn onderhevig aan hoe jij bent/voelt...wat vanzelfsprekend was is nu eerst onderwerp van gesprek. Hun wensen worden mede afgemeten aan jou beperkingen...uit eten gaan...verre reizen...vakantie's blijven wij in Nederland want stel...het AMC moet binnen rij afstand zijn...visite's leuk...maar niet te laat naar
huis vanwege de nachtrust...hun leven staat ook op halt
Maar waar kun je dan terecht...tegenwoordig zijn er steeds meer inloophuizen http://www.wegwijzerkanker.nl/BehandelingEnZorg/Inloophuizen.aspx waar je binnen kan lopen en waar lotgenoten zitten en samen komen om te praten maar dat moet je dan wel zelf willen...op kanker.nl zitten een hoop lotgenoten die je kunnen helpen en misschien antwoord kunnen geven op de vragen waar je mee worsteld...ook de huisarts kan je door verwijzen naar professionele helpers...maar je moet het in grote lijnen wel zelf doen...de situatie waarin je zelf zit is daarin best wel doorslaggevend...ben je positief ingesteld of ben je een zwart-wit denker...dit speelt wel degelijk mee met alles...ik heb op F6zuid mensen ontmoet die door de chemo en de kanker bijna alles hebben verloren behalve het leven zelf...wat niet meer het oude leven van ooit is...hoe ga je dan verder als je 24 jaar oud bent.
Kanker word gelukkig steeds vroeger ontdekt en daardoor is de kans op genezing alleen maar groter geworden...maar er zit ook een andere kant aan...de kant dat je door de samenleving bent afgeschreven...een grote K op je voorhoofd...de discussie over de kosten maken mij boos...aan de ene kant is er de medische kennis en de medische wereld die alles in het werk stelt om je te genezen en zo lang mogelijk in leven probeert te houden maar ook een samenleving die steeds meer verhard en naar je kijk alsof je een grote kosten post bent...verantwoordelijk voor hun steeds hoger wordende zorgpolis...echter en dat boezemt best wel angst in...de Kanker wordt in een steeds vroeger stadium door apparatuur en onderzoek ontdekt...mijn Oma was 78 toen er bij haar Alvleesklier Kanker werd ontdekt...ik was 61 jaar...word straks de leeftijd tussen de 40-50 jaar...Dat betekend dus dat patiënten langer in de malle molen van het leven blijven ronddraaien...en langer behandeld moeten worden...in mei is het 2 jaar geleden dat ik succesvol ben geopereerd...en mede dankzij mijn thuisfront (lees vrouw/dochter) die erop toezien dat ik alles op tijd krijg qua voeding/sapjes/medicatie etc...Het gevecht tegen de Kanker voeren wij samen...niet ik alleen...dus waar je ook bent in het ziekenhuis, onderweg of thuis ook zij hebben een stem in dit geheel al worden zij misschien niet altijd door iedereen gehoord
woensdag 8 maart 2017 mag ik mijn verhaal doen op de Alvleesklier Patienten Dag
de bovenstaande quote/overdenking zijn mijn slotwoorden tijdens mijn verhaal
Goeds en Groet, Gerrit
Ik zat naar de film DeadPool te kijken een soort van Marvel comics achtige film waarbij de hoofdrolspeler werd geconfronteerd met het feit dat hij Kanker heeft…en ongeneselijk is...en wat zo mooi is bij dit soort fictie films is dat er altijd wel een dwaze dokter in het spel was die zei dat hij hem kon helpen met alle extreme gevolgen van dien…en hij kreeg als toegift ook nog super powers en hij was ook helemaal genezen...zij het zwaar gemuteerd en sterk veranderd...In de film voor zijn transformatie toen hij nog menselijk was sprak hij de onderstaande zin die mijn aandacht trok toen hij het over zijn vriendin had die hem NU vast niet meer wilde zien
Het ergste aan kanker is niet wat het jou aandoet
…maar wat het doet met de mensen waar je van houdt
En ik ben het daar helemaal mee eens
Op het moment dat ik het hoorde dat ik Kanker had kwam ik in een soort van "men heeft het niet over mij gevoel"...En het ging een beetje buiten mij om...niet dat ik het ontkende dat ik ziek was maar ik denk meer het onbegrip...waarom ik...waarom nu...en dan ook de misschien wel meest dodelijke vorm...ik vond het eigenlijk het meest vreselijk voor degene waar ik van hou want ik ging nu eenmaal dood...einde verhaal...maar zij moesten verder zonder mij...ik liet tenslotte een lege plaats achter
Ik probeer het mijn naasten niet moeilijker te maken dan het al is want er veranderd al genoeg in het leven door alles wat er verder gebeurt...je word nooit meer de persoon van voor dat je het wist...een soort van leven voor je kanker en een leven na de vaststelling ervan...mede door de lichamelijke ongemakken ondanks en dat is misschien wel het ergste...tussen je oren is nog alles bij het oude maar de werkelijkheid is onverbiddelijk...inmiddels roept men dat Kanker een chronische ziekte is...althans dat wil men er graag door heen drukken...hier kan ik mij totaal niet vinden...een chronische ziekte is het niet daar doe je de vele kanker patiënten veel te kort mee.
Het is een alles omvattende verandering in je leven...alles wat was is niet meer...elke vorm van zekerheid is foetsie...als je een baan hebt dan is het functioneren in deze baan een stuk moeilijker voor je geworden.
Mijn oude baan van meewerkend chef kan ik door concentratieproblemen en snel vermoeid zijn niet meer uitvoeren om maar niet te spreken van de lichamelijke/fysieke ongemakken...Een huis kopen met jouw geschiedenis kun je wel vergeten want niemand verstrekt je een lening...Lekker uit eten gaan en daarvan genieten is een stuk moeilijker geworden...je kan niet alles meer eten en als je dat toch doet krijg je de rekening gepresenteerd...mijn spijsvertering gaat razend snel door de kortere weg die het moet afleggen...Relaties staan onder druk (niet de mijne gelukkig) onzekerheid over de diverse onderwerpen voert de boventoon...wanneer je niet meer werkt staan ook de financiële verplichtingen vreselijk onder druk doordat er inkomen wegvalt...Conditioneel kun je niet alles meer verhapstukken (valt bij mij nog mee) vermoeidheid speelt een belangrijke rol en de accu moet tussentijds even worden opgeladen door middel van een tukkie...en zo kan ik nog wel even doorgaan...Helaas word er te weinig stil gestaan bij de offers die de naasten waar je van houd moeten ondergaan/doorstaan en men is geneigd om te kijken naar degene die Kanker heeft terwijl degene ernaast net zo hard mee lijdt want wat voor mij geldt dat geldt ook voor hun...ik zou graag zien dat de naasten volwaardiger werden behandeld op alle plaatsen ziekenhuis/dokter waar je komt want laten wij eerlijk zijn het zal je man/vrouw/kind maar zijn wat het overkomt. https://www.kanker.nl/bibliotheek/naasten/kanker-bij-een-dierbare/9396-…
De oude leefwijze bestaat niet meer...wat was is niet meer...het is nu Gerrit versie 2.0...maar ook je naasten hebben moeten mee veranderen...ook hun zekerheden zijn verdwenen...ook hun wensen zijn onderhevig aan hoe jij bent/voelt...wat vanzelfsprekend was is nu eerst onderwerp van gesprek. Hun wensen worden mede afgemeten aan jou beperkingen...uit eten gaan...verre reizen...vakantie's blijven wij in Nederland want stel...het AMC moet binnen rij afstand zijn...visite's leuk...maar niet te laat naar
huis vanwege de nachtrust...hun leven staat ook op halt
Maar waar kun je dan terecht...tegenwoordig zijn er steeds meer inloophuizen http://www.wegwijzerkanker.nl/BehandelingEnZorg/Inloophuizen.aspx waar je binnen kan lopen en waar lotgenoten zitten en samen komen om te praten maar dat moet je dan wel zelf willen...op kanker.nl zitten een hoop lotgenoten die je kunnen helpen en misschien antwoord kunnen geven op de vragen waar je mee worsteld...ook de huisarts kan je door verwijzen naar professionele helpers...maar je moet het in grote lijnen wel zelf doen...de situatie waarin je zelf zit is daarin best wel doorslaggevend...ben je positief ingesteld of ben je een zwart-wit denker...dit speelt wel degelijk mee met alles...ik heb op F6zuid mensen ontmoet die door de chemo en de kanker bijna alles hebben verloren behalve het leven zelf...wat niet meer het oude leven van ooit is...hoe ga je dan verder als je 24 jaar oud bent.
Kanker word gelukkig steeds vroeger ontdekt en daardoor is de kans op genezing alleen maar groter geworden...maar er zit ook een andere kant aan...de kant dat je door de samenleving bent afgeschreven...een grote K op je voorhoofd...de discussie over de kosten maken mij boos...aan de ene kant is er de medische kennis en de medische wereld die alles in het werk stelt om je te genezen en zo lang mogelijk in leven probeert te houden maar ook een samenleving die steeds meer verhard en naar je kijk alsof je een grote kosten post bent...verantwoordelijk voor hun steeds hoger wordende zorgpolis...echter en dat boezemt best wel angst in...de Kanker wordt in een steeds vroeger stadium door apparatuur en onderzoek ontdekt...mijn Oma was 78 toen er bij haar Alvleesklier Kanker werd ontdekt...ik was 61 jaar...word straks de leeftijd tussen de 40-50 jaar...Dat betekend dus dat patiënten langer in de malle molen van het leven blijven ronddraaien...en langer behandeld moeten worden...in mei is het 2 jaar geleden dat ik succesvol ben geopereerd...en mede dankzij mijn thuisfront (lees vrouw/dochter) die erop toezien dat ik alles op tijd krijg qua voeding/sapjes/medicatie etc...Het gevecht tegen de Kanker voeren wij samen...niet ik alleen...dus waar je ook bent in het ziekenhuis, onderweg of thuis ook zij hebben een stem in dit geheel al worden zij misschien niet altijd door iedereen gehoord
woensdag 8 maart 2017 mag ik mijn verhaal doen op de Alvleesklier Patienten Dag
de bovenstaande quote/overdenking zijn mijn slotwoorden tijdens mijn verhaal
Goeds en Groet, Gerrit
14 reacties
Was ook graag gekomen maar naast mijn werk is er zoveel en mijn man ligt grotendeels op de bank.
Hopelijk heb je vandaag een goede dag!
We horen graag hoe het is gegaan.
Ik vind je credo stuitend en dat geld ook voor je woordkeuze in je speech.
Zelf heb ik geen gezin en kan dat dus niet vergelijken ik stond wellicht er wat vaker alleen voor maar heb dat nooit als een gemis ervaren. Hopelijk kan het bijgesloten artiekel van : Dr. Schelto Kruijff is chirurg oncologie bij het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG) een beetje verduidelijken wat ik stuitndn vind. Met respekt Hans.
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/09/16/noem-genezen-van-kanker-geen-overw…
groet Marjo