Wandelende tijdbom?
De vrijdag na de CT-scan heb ik al een paar afspraken in het UMCG. Een gesprek met de anesthesist staat als eerste op het programma. Jeetje, wat een kille, afstandelijke vrouw.. en daar moet ik erg persoonlijke dingen aan vertellen? Maar goed, ik begin netjes te antwoorden op de vragen die ze als een mitrailleur op me afvuurt. Wat ben ik blij dat mijn man en vriendin bij me zijn, zonder hun aanwezigheid was ik ongetwijfeld helemaal dichtgeklapt, totaal overdonderd door al die vragen.
Ineens begint de anesthesist te praten over een ruggenprik. Een ruggenprik? Eh.. je gaat me toch niet vertellen dat ik tijdens de operatie gewoon wakker ben? "Nee", zegt ze met een blik die boekdelen spreekt over zoveel domheid, "de operatie is onder volledige narcose". Ik ben even het draadje helemaal kwijt en vraag waar die ruggenprik dan voor dient.
Ze legt in korte, afgemeten zinnen uit dat die ruggenprik vóór de operatie wordt gezet zodat ik ná de operatie makkelijk pijnstilling toegediend kan krijgen.
Ik geef aan dat ik 3 keer eerder een ruggenprik heb gehad, 2 keer bij de geboorte van onze kinderen en een keer voor een gynaecologische ingreep, en dat ik niet nog eens een ruggenprik wil omdat ik er ditmaal geen goed gevoel bij heb. Ik zeg dat er vast andere methodes voor pijnstilling zijn, maar de anesthesist blijft maar doorgaan over die prik. Dusdanig doordrammen dat mijn vriendin overeind springt en nogal pissig de anesthesist toebijt "Ben je doof of zo? Gina heeft al meerdere malen gezegd dat ze niet nog eens een ruggenprik wil, dus hou er over op en bedenk maar een andere manier!"
De anesthesist kijkt ons eens aan, ramt nog een paar keer op haar toetsenbord, gaat vervolgens staan en geeft ons een hand ten teken dat het gesprek afgelopen is.
Lichtelijk beduusd lopen we haar kantoor uit..
We lopen naar onze volgende afspraak, waar me een lichamelijk onderzoek wacht om te bepalen of ik fit genoeg ben voor de operatie. Er wordt bloed geprikt, een hartfilmpje gemaakt etc. en aansluitend hebben we een gesprek met een arts.
De arts vertelt dat de uitslagen van de CT-scan nog niet binnen zijn en dat dus ook nog steeds niet duidelijk is hoe de stand van zaken is, wat er tijdens de aankomende operatie gaat gebeuren. Het betekent ook dat de operatie dus nog niet ingepland kan worden.
Ik zeg tegen de arts dat ik liever nog vandaag dan morgen word geopereerd, ik voel me sinds de CT-scan een wandelende tijdbom!
Aansluitend krijgen we nog een rondleiding over de gynaecologische verpleegafdeling van het UMCG en hierna vertrekken we richting huis.
We gaan nog even bij m'n ouders aan, vertellen hoe het is gegaan. Terwijl we zitten te praten wordt er gebeld. Mijn vader neemt op en nadat hij enkele woorden heeft gewisseld met de persoon die belt, geeft hij de telefoon aan m'n moeder met de woorden "mevrouw R. voor jou".
Mijn moeder kijkt heel verbaasd want ze herkent de naam niet, maar beantwoordt de telefoon "met mevrouw G." Ze is even stil en zegt dan "Maar dan moet u mij niet hebben maar mijn dochter. Toevallig is ze hier net!" En ik krijg de telefoon in m'n handen gedrukt.
Ik zeg "hallo, met Gina" en er wordt geantwoord "met Marion R. van het ziekenhuis. Ik heb geprobeerd je thuis te bellen maar er werd niet opgenomen, dus daarom bel ik naar je ouders. Wat toevallig dat je daar net bent! Ik heb de uitslagen van de CT-scan hier voor me, en ik wil je nog even een goed weekend bezorgen. Er zijn géén uitzaaiingen!!!!"
Nadat ik haar heb bedankt voor het goede nieuws wens ik haar ook een goed weekend. Ik plof op de dichtstbijzijnde stoel terwijl er dikke tranen van opluchting en blijdschap over m'n wangen biggelen.
Ineens begint de anesthesist te praten over een ruggenprik. Een ruggenprik? Eh.. je gaat me toch niet vertellen dat ik tijdens de operatie gewoon wakker ben? "Nee", zegt ze met een blik die boekdelen spreekt over zoveel domheid, "de operatie is onder volledige narcose". Ik ben even het draadje helemaal kwijt en vraag waar die ruggenprik dan voor dient.
Ze legt in korte, afgemeten zinnen uit dat die ruggenprik vóór de operatie wordt gezet zodat ik ná de operatie makkelijk pijnstilling toegediend kan krijgen.
Ik geef aan dat ik 3 keer eerder een ruggenprik heb gehad, 2 keer bij de geboorte van onze kinderen en een keer voor een gynaecologische ingreep, en dat ik niet nog eens een ruggenprik wil omdat ik er ditmaal geen goed gevoel bij heb. Ik zeg dat er vast andere methodes voor pijnstilling zijn, maar de anesthesist blijft maar doorgaan over die prik. Dusdanig doordrammen dat mijn vriendin overeind springt en nogal pissig de anesthesist toebijt "Ben je doof of zo? Gina heeft al meerdere malen gezegd dat ze niet nog eens een ruggenprik wil, dus hou er over op en bedenk maar een andere manier!"
De anesthesist kijkt ons eens aan, ramt nog een paar keer op haar toetsenbord, gaat vervolgens staan en geeft ons een hand ten teken dat het gesprek afgelopen is.
Lichtelijk beduusd lopen we haar kantoor uit..
We lopen naar onze volgende afspraak, waar me een lichamelijk onderzoek wacht om te bepalen of ik fit genoeg ben voor de operatie. Er wordt bloed geprikt, een hartfilmpje gemaakt etc. en aansluitend hebben we een gesprek met een arts.
De arts vertelt dat de uitslagen van de CT-scan nog niet binnen zijn en dat dus ook nog steeds niet duidelijk is hoe de stand van zaken is, wat er tijdens de aankomende operatie gaat gebeuren. Het betekent ook dat de operatie dus nog niet ingepland kan worden.
Ik zeg tegen de arts dat ik liever nog vandaag dan morgen word geopereerd, ik voel me sinds de CT-scan een wandelende tijdbom!
Aansluitend krijgen we nog een rondleiding over de gynaecologische verpleegafdeling van het UMCG en hierna vertrekken we richting huis.
We gaan nog even bij m'n ouders aan, vertellen hoe het is gegaan. Terwijl we zitten te praten wordt er gebeld. Mijn vader neemt op en nadat hij enkele woorden heeft gewisseld met de persoon die belt, geeft hij de telefoon aan m'n moeder met de woorden "mevrouw R. voor jou".
Mijn moeder kijkt heel verbaasd want ze herkent de naam niet, maar beantwoordt de telefoon "met mevrouw G." Ze is even stil en zegt dan "Maar dan moet u mij niet hebben maar mijn dochter. Toevallig is ze hier net!" En ik krijg de telefoon in m'n handen gedrukt.
Ik zeg "hallo, met Gina" en er wordt geantwoord "met Marion R. van het ziekenhuis. Ik heb geprobeerd je thuis te bellen maar er werd niet opgenomen, dus daarom bel ik naar je ouders. Wat toevallig dat je daar net bent! Ik heb de uitslagen van de CT-scan hier voor me, en ik wil je nog even een goed weekend bezorgen. Er zijn géén uitzaaiingen!!!!"
Nadat ik haar heb bedankt voor het goede nieuws wens ik haar ook een goed weekend. Ik plof op de dichtstbijzijnde stoel terwijl er dikke tranen van opluchting en blijdschap over m'n wangen biggelen.
