Proloog
Proloog
Het was januari 2014, een nieuw jaar met nieuwe kansen, misschien was daarom dit gevoel wel zo zwaar.
Met een gevoel van wanhoop liep zij de trappen af van het kantoorgebouw waarin de kleine uitgeverij was gehuisvest. Eindelijk was het zwaard van Damocles gevallen. Al maanden had ze het gevoel gehad dat het nog niet klaar zou zijn. Haar kanker was weggesneden, nu begon een strijd tegen het bedrijf dat afscheid van haar wilde nemen. Met elke stap die zij zette, voelde het meer alsof ze net weer het oordeel van de chirurg aan had gehoord. Het verschil was alleen dat ze daar opgevangen was na de boodschap. Nu zat het MT al met elkaar in een kamertje te overleggen hoe ze dit oneerlijke gevecht zouden gaan voeren.
Hoofdstuk 1
april 2012
Het normale leven kwam weer een beetje terug. Nadat haar vriend in januari een hartinfarct had gehad en er weken waren geweest van angst, doorzetten en terugval, ging het gelukkig weer een beetje de goede kant op. Hij wandelde volop en voelde zich steeds beter. Zo nu en dan was er nog een aanval van angst maar samen kwamen ze er weer bovenop. Soms hadden ze het er zelfs over om maar een hond aan te schaffen. Zou goed zijn voor zijn gezondheid en zelf had ze al jaren graag een maatje gehad. Natuurlijk waren er de poesjes, maar er kon gerust nog een viervoeter bij. Het zou voor haarzelf ook goed zijn, verplicht de buitenlucht in en niet altijd alleen maar denken aan werk. Daar moest ze toch eens van af proberen te komen. Nadat haar ouders waren overleden toen ze midden 20 was, waren werk en collega's te belangrijk geworden. Het leek erop alsof het werk het gemis aan familie goedmaakte. Gelukkig had ze het zelf ook weer naar haar zin. Er was wel het een en ander veranderd in haar taken als uitgever maar daar was ze over heen gestapt. Ze had het naar haar zin en dat kon niemand haar afnemen.
Op een avond, ze zaten samen tv te kijken, voelde ze de steken weer in haar borst. Al maanden had ze daar last van en ze was zelfs al naar de huisarts geweest. Niet omdat ze bezorgd was, maar omdat de masthopathie nu toch wel erg begon op te spelen. Ik voel niets anders dan anders, had de huisarts gezegd en met de wetenschap dat het een en al bobbel en knobbel was, zou ze over een tijdje nog wel eens terugkomen. Alleen deze avond nam haar vriend daar geen genoegen meer mee. Je gaat morgen naar de huisarts en vraagt maar een verwijzing naar het ziekenhuis. Dit is toch niet normaal. Ik hoef maar te wijzen en je zit al tegen het plafond. Eigenlijk alleen omdat ze het vervelend vond om hem angstig te zien, besloot ze de afspraak te maken. Ik denk niet dat het iets is hoor, was het commentaar van de huisarts maar als ik jou er een plezier mee doe, stuur ik je door naar het ziekenhuis.
Een paar dagen later is de afspraak al gemaakt, mammografie gemaakt, biopt van toch wel een rare plek en nog een bobbeltje in de andere borst en de dokter komt zo bij u. Haar vriend had nog gevraagd of hij mee zou gaan maar natuurlijk vond ze dat niet nodig. Nee joh, ik ben al zo vaak geweest en het is nooit wat. Ga jij maar lekker wandelen. Het was een koude dag en nu zat ze daar, in het kamertje te wachten op de uitspraak van de chirurg.
De chirurg, een vriendelijke vrouw van midden dertig kwam binnen en was in eerste instantie kort van stof. Ik heb goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat het bobbeltje in je rechterborst weggehaald moet worden maar het is niet kwaadaardig. Het bobbeltje zit alleen op een verkeerde plek, en daarom halen we het altijd weg. Het slechte nieuws is dat in je linkerborst een tumor zit die wel kwaadaardig is. Alsof het om iemand anders gaat, hoort ze de boodschap aan. Doordat ze jarenlang als uitgever met artsen en verpleegkundigen heeft gesproken, lijkt het alsof er een knop wordt omgedraaid en zakelijk stelt ze vragen alsof het over een andere persoon gaat. Voor zover mogelijk krijgt ze haar antwoorden maar het is wel duidelijk, hier is ze maar niet zo vanaf. Wilt u uw vriend nog even bellen, wordt gevraagd. Ze krijgt wat privacy en belt om het slechte nieuws te vertellen. Als ze in de auto stapt op weg naar Lemmer, komt er een strijdvaardigheid in haar naar boven die haar vaak door nare situaties heeft geleid. Het zal mij toch niet overkomen dat ik me hierdoor laat klein krijgen. Het leven was voor de tweede keer dit jaar op zijn kop gezet.
25 Mei 2012
Morgenochtend is het zover. Ze keek eigenlijk niet eens zo erg op tegen de operatie. Samen met haar vriend genoot ze van het zonlicht op haar gezicht, zittend op een terrasje in Volendam. Ze waren daar het jaar ervoor ook samen geweest en wilde nog even wat energie opdoen. Het zou waarschijnlijk wel even duren voordat er weer ruimte zou zijn voor vermaak. De afgelopen dagen had ze meer in het ziekenhuis rondgelopen. Allerlei voorbereidende onderzoeken doorlopen zodat morgen de borstamputatie kon plaatsvinden. In eerste instantie leek het er nog op dat ze haar borst niet zou kwijtraken maar door de vorm en de grote was er geen andere optie. Twee weken daarvoor was ze gebeld door de chirurg terwijl ze in het dorp aan het wandelen was. Inmiddels was het contact met de chirurg al dusdanig dat ze niet voor elke uitslag naar het ziekenhuis hoefde. Inmiddels waren ze er al zoveel geweest, dat het er al vertrouwd aanvoelde. Echter, om tijdens een wandeling te beslissen dat je borst er af gaat, is ook wel weer apart. Echter, ze kon er niets aandoen, ratio overheerste ernstig haar gevoel. Een soort van overleven.
26 mei 2012
Het was vroeg in de ochtend, ze zou vandaag geopereerd worden. De eerste dag geen lenzen in, dat zou maar onhandig zijn. Ze had al begrepen dat dat er voorlopig ook niet meer in zou zitten. Zeker als ze straks chemo zou krijgen. Er werd al gewaarschuwd voor een veranderende vochthuishouding. Nou dat was voor latere zorg. Voor de donder niet bang reden ze richting Sneek, het was een mooie zonnige dag. Dagen van zon werden opgevolgd door nog meer zon, alsof er ergens van ver weg een signaal werd gegeven dat het wel goed zou komen. Het was bijna Pinksteren maar als vandaag alles goed ging, mocht ze morgen weer naar huis. Niet dat ze daar op zat te wachten. Haar vriend was nog niet helemaal herstelt van zijn hartinfarct en ze wilde hem niet opzadelen met een patiënt. Ze zou het wel bespreken en misschien kon er nog een dagje extra hotel van af. In het ziekenhuis werd ze vriendelijk ontvangen door de gastvrouw, het ziekenhuis had niet voor niks een soort prijs gehad voor Klantvriendelijk ziekenhuis. Hoe het precies zat, wist ze niet, maar het gaf vertrouwen.
Met de bril af reden ze door de gang. Ze had afscheid genomen van haar vriend en maakte zich zorgen om hem. Hij moest nu helemaal alleen afwachten thuis tot het verlossende telefoontje zou komen. Jammer dat hij geen broers of zusters in de buurt had. Zelf had ze ook geen familie die hem konden ondersteunen. Even voelde ze wanhoop maar vermande zich. Inmiddels was ze al wat gewend, ze was blauw geprikt voor het infuus en begreep niet waarom ze steeds weer moest aangeven dat ze niet te prikken was. Ze hadden uiteindelijk maar besloten in haar voet te prikken. Maar wat maakte het ook uit. Er moest een klus geklaard worden, een project gestart waarvoor ze al een planning had gemaakt en die moest eindigen in oktober 2012. Zij was de project manager en het zou moeten gaan zoals zij bedacht.
Het was rond 5 uur, de middag van de operatie. De zon scheen nog steeds, de kamer in. Ze voelde een druk op haar borst en regelmatig kwamen er vriendelijke verpleegsters de kamer binnen. Ze kwam langzaamaan weer een beetje bij. Ze wilde haar vriend bellen maar er werd gezegd, hij is al geweest. De dokter is ook al langs geweest en zij heeft u verteld dat alles goed is gegaan. Geen idee waar ze het over hadden, dommelde ze zo nu en dan weg, verder alle geluiden op de gang registrerend.
De avond begon te vallen en de verpleegsters sjouwden af en aan. De druk op haar borst werd steeds groter en het leek alsof er een paar balen cement op haar borst werden gelegd. Dat was nodig voor de zwelling. Of ze iets wilde eten? Eten was voor haar in moeilijke periodes nooit echt een must. Ze begreep wel dat er iets niet helemaal klopte. Inmiddels zat er een olifant op haar middenrif. Er werd gebeld en tegen een uur of negen was het duidelijk, er was een bloeding. Ze zouden opnieuw moeten opereren.
He, dit stond niet in de planning, zou ze de eerste dag al van haar planning moeten afwijken. Dat was ze niet gewend. Met haar bril op, deze keer wilde ze alles zien, werd ze de ruimte voor de OK ingereden. Er werd gezellig gekeuveld en ze deed er aan mee.
27 mei 2012
Middernacht, nadat ze terug gekomen was op haar kamer waar ze gelukkig alleen lag, en weer wat bijgekomen van de tweede narcose op een dag, belde ze haar vriend. Hij vertelde dat de chirurg al had gebeld. Hij was nog wakker. Had bij de overburen gezeten en zij hadden hem opgevangen. Terwijl hij helemaal geen wijntje meer dronk, had hij een paar glazen achterover geslagen, zei hij. Hij was bang geweest. Blij dat ze elkaar even spraken, was het genoeg geweest voor vandaag. Lichten uit en met een slaappil proberen te slapen. Die nacht werden er nog veel gesprekken gevoerd met de nachtverpleging. Niet omdat het niet ging, maar omdat ze nog steeds wakker lag. Als ze even met het hoofd om de hoek keken, greep ze de kans om even van zich af te praten. Niet zeuren was een missie geworden. Zoveel mogelijk lachen, gek doen en zo nu en dan cynisch. Dat had haar al die jaren al geholpen.
De volgende dag was er geen sprake van naar huis gaan. Door de bloeding en de extra operatie zou het niet eerder dan zondag worden en zelfs maandag als zij dat wilde. De dagen gingen voorbij. Zoveel mogelijk kwam haar vriend. De vriendenkring van vroeger, ze kwam van origine uit Leiden, woonden allemaal in het Westen van het land en zij zouden later komen, als ze thuis was. Ze miste haar zus, maar het was nu even niet anders.
Zuster Clivia, de nachtzuster waar ze inmiddels al een paar keer goede gesprekken mee had gevoerd, had voor de rest van haar leven deze bijnaam gekregen. Een schat, die mee lachte als ze er aan toe was en luisterde als ze daar behoefte aan had. Zo nu en dan kwam er toch een traan. De eerste eigenlijk vanaf het moment dat ze wist dat ze ziek was. Uiteindelijk werd er besloten dat ze op maandag naar huis ging. De verschillende slangen werd er uit getrokken en het plafond was ineens een stuk dichter bij. Apart, hoe iets wat zo kort duurt, zo veel pijn doet. Het verband was van haar borst gehaald en ze kon douchen. Heerlijk al was het raar om je een oud vrouwtje te voelen. Met de zuster die helpt. Het litteken was gehecht met wel 20 krammetjes. Stond wel stoer. Het viel haar mee. Gelukkig in dit geval had ze maar een klein maatje en ze wist al dat er nooit meer aan die kant zou worden gesneden. Voor haar geen nep borsten. Ze was trots op haar litteken met krammen. Ze was klaar voor de volgende fase en nog steeds scheen de zon. In haar agenda stond 30 mei: thuiswerken. En dat was ze van plan.