Een 'hopeloos' geval
Laat ik eens beginnen met de bedrijfsarts, dat voorval was ik in mijn vorige blog vergeten. Ik heb al niet zo'n hoge pet op van de man - in tegenstelling tot zijn assistente de praktijkondersteuner, die is super - maar deze keer sloeg alles. Hij eindigde het gesprek met de opmerking 'Laten we hopen dat u tot de twintig procent behoort die na vijf jaar nog in leven is'.
Ik was zo verbouwereerd dat ik niet eens heb gereageerd. De vijfjaarsoverleving bij het krijgen van de diagnose longkanker stadium 4 is namelijk drie procent. Die twintig procent is het percentage van alle longkankerpatiënten samen, inclusief degenen met een diagnose in stadium 1, 2 en 3. Als je dan in een rijtje cijfers kijkt, kijk dan wel even in het goede rijtje, incompetente sukkel! Dit geeft mij het idee dat hij mijn gesomber over het al dan niet halen van de AOW over drieënhalf jaar lichtelijk overdreven vindt of zo. Ik krijg meteen zin om na mijn eerste kankerverjaardag in januari - de kans lijkt me groot dat ik die wel ga halen - toch maar een vervroegde IVA-uitkering aan te vragen, dan ben ik in ieder geval voorgoed van deze idioot verlost.
ViooltjeM plaatste een mooi gedicht getiteld Hoop dat tot veel reacties leidde. Onder meer van mij.
"Hoop, leven, wat kan ik ermee. Leven heb ik genoeg gehad, met vele ups en downs, en zonder zo'n stomme bucketlist. Ik hoef niks en ik moet niks en ik wil helemaal niet oud worden, laat staan oud zijn. Als ik vandaag zou omvallen (niet reanimeren aub) zou ik het prima vinden, ik mis er niks aan behalve dat mijn borduurwerk dan nooit meer afkomt. Hoop? Een waardig einde en de moed om tijdig zelf de stekker eruit te trekken en mezelf de aftakeling en lijdensweg te besparen. Meer hoef ik niet."
Hoop blijkt voor bijna iedereen een belangrijk iets te zijn. Geloof, hoop en liefde; hoop en vertrouwen; hoop doet leven; zolang er leven is, is er hoop. Kennelijk ben ik een van de weinige uitzonderingen. Ik hoop niet en ik heb geen angst. Lekker makkelijk gezegd, dat dan weer wel, want tot nu toe heb ik geen echt dramatische dingen meegemaakt die ik niet kon handelen. Ik wéét wat er komen gaat: vroeg of laat komen er uitzaaiingen of complicaties bij die het einde van de palliatieve behandeling inluiden. Hetzij naar mijn eigen keuze omdat ik geen zin heb in toenemende ellende, hetzij omdat er volgens de arts niks meer mogelijk is, waarna alleen nog palliatieve zorg rest en de mogelijkheid van een behandelverbod, euthanasie of in de terminale fase palliatieve sedatie. Wat valt er dan nog te hopen? Dat het nog heel lang duurt voor ik in die nieuwe fase terechtkom? Eerlijk, het maakt mij niet uit, want het gaat hoe dan ook gebeuren, van uitstel komt geen afstel. Ik heb er geen behoefte aan om jaren met een zwaard van Damocles boven mijn hoofd te leven.
Toen ik mijn totaal onverwachte longkankerdiagnose kreeg, inclusief de toevoeging 'niet te genezen', was meteen duidelijk dat ik dus géén hoop op genezing hoefde te koesteren. Die duidelijkheid maakte het makkelijker voor mij om de draai te maken van de vraag 'hoe ga ik mijn semigepensioneerde leven inrichten' naar het antwoord 'ik ga leven met kanker tot de dood erop volgt'. Daarbij vind ik het niet belangrijk om op de valreep nog 'herinneringen te maken' of erger nog, een bucketlist af te werken. Ik kan geen herinneringen of ervaringen meenemen in mijn gereserveerde natuurgraf. Mijn kinderen hebben al genoeg herinneringen aan mij, ik betwijfel of een geweldige vakantie nu echt iets wezenlijks toevoegt. Ik heb niks meer op mijn verlanglijstje staan. Zeker, ik had best eens naar Nieuw-Zeeland gewild, het prachtige land waar Oudste (deels ook met Jongste) zo'n geweldige tijd heeft gehad. Ik heb nooit de Big Five gezien op een Afrikaanse savanne. De Chinese Muur, ook al niet. Ik ben zelfs nog nooit op Schiermonnikoog geweest. Maar ervaar ik dat nu echt als een gemis? Welnee.
Dus ik hang op de bank en doe niets behalve moe zijn. Evengoed geef ik mijn huidige leven het rapportcijfer 7. Dankzij mijn motto Go with the flow! Ik vind het best te doen, met af en toe een blokje om, een stukje fietsen, geregeld kaarten, bloemen, appjes en bezoekjes van lieve mensen die om mij geven, gezellige momenten met de kinderen zoals onze recent ontstane traditie om op zondag uitgebreid samen te lunchen. Deze week hadden we zelfgemaakte bagels met tig soorten zoet en hartig beleg. Daar geniet ik van!
Denk je alles te hebben meegemaakt, krijg je kanker. Ergens verbaasde het me niet eens toen ik het hoorde, tien maanden geleden. Ik schoot ook niet in de stress van die boodschap. Ik vond het alleen erg onsportief van het Lot om mij hiermee op te zadelen 28 jaar na het roken van mijn laatste peuk op de twaalfde verjaardag van Oudste. Volgende week krijg ik de uitslag van de CT die aanstaande donderdag gemaakt wordt. Natuurlijk is het altijd spannend om te horen welke wending de ziekte voor mij in petto heeft, over welke keuzes ik me moet buigen, hoe snel het beloop is. Maar ik lig er niet van wakker, ik ben letterlijk een 'hopeloos' geval en ... ik vind dat wel zo relaxed.
Ik weet zeker dat er hier wel een paar mensen zijn die dit honderd procent zullen begrijpen. Voor anderen biedt het wellicht een andere interessante invalshoek. Ik ben benieuwd.
26 reacties
Bijna zeker wetend dat ik meer gerookt heb dan jij behoudens joints heb ik geen longkanker, en ook k ben niet aardig geweest voor mijn jonge goddelijke lichaam. Ik ga gewoon dood, niets waardigs aan een begrip waar ik me niks bij voorstellen kan. Dat langer leven heb ik ontzettend veel moeite mee, ik doe er niets voor en het vraagt een ontzeddend uithoudingsvermogen om de dagen voorbij te zien glijden. Geen erge pijn of groot ongemak maken dat ik door etter soms met wat lekkers in de hand .
Goed idee dat Iva aanvragen meteen ook je pensioen opvragen anders houd het abp het en die hoef je het zeker niet te gunnen.
Sterkte
Jij ook sterkte Ron. Liefs, Marian
Nog even dit. Een waardig einde, ik wil niet in totale afhankelijkheid van anderen belanden met een lichaam dat niks meer kan en de basisfuncties ademhalen, poepen en plassen niet meer beheerst. Zo staat het ook in mijn euthanasieverklaring. Zelf bepalen wanneer je grens bereikt is, dat is voor mij een waardig einde. Word allen lid van de NVVE!
Ja. Zo kan je er ook mee omgaan. Afgelopen week Jeroen van Merwijk gehoord over zijn terminale situatie. Ook rustgevend.
Het maakt denk ik wel uit hoe oud je bent en of er jonge kinderen zijn. Gewoon maar doorleven tot het einde. Fijn dat je dat kan. Leer ik weer wat van.
Liefs. 😘
In Jeroen van Merwijk herken ik veel, ik heb weleens interviews met hem gelezen.
Leeftijd, jonge kinderen, natuurlijk speelt dat mee. Ik ben 63 en mijn jongste kind is 22, veel mensen zullen dat 'te jong' vinden. Kinderen... Of ze nu 4, 14 of 44 zijn, ze zullen je hoe dan ook op een bepaald moment moeten missen. Ik vraag me af wat de 'meerwaarde' is van opgroeien tijdens het langgerekte ziekteproces van een ouder. Het kan soms ook traumatiserend zijn, denk ik. Uiteraard wil ik niemand voor het hoofd stoten en maakt iedereen zijn eigen afwegingen, ik heb hier (gelukkig) geen ervaring mee.
Als volwassen kind was ik anderhalf jaar mantelzorger toen mijn ouders richting hun einde gingen. Ik ben blij dat het proces zo kort en hevig was in plaats van jarenlang tussen hoop en vrees.
Lieve Marian,
Ik heb gelezen en tig maal wat geschreven en weer verwijderd. Begrijp wat je zegt en toch denk ik anders.
Je geeft aan dat jij geen hoop koestert maar ik denk dan aan de behandelingen die je gehad hebt. Waarom laat iemand zich behandelen? Ik denk om een stukje langer te kunnen leven. Jij bent een mens van het leven en ook jij bent behandelingen ondergaan om dat stukje te kunnen pakken. De chemo ben je ondergaan voor de Kids die zo graag bij je komen. De bijwerkingen onderging je en je bent zelfs gaan sporten. Iets waar je een gruwelijke hekel aan hebt. De scan en mri uitslagen zijn spannend en ook jij zou graag willen horen dat wat je bent ondergaan resultaat heeft.
Wanneer jij oud, seniel, en onzin uitkraamt kan ik me voorstellen dat jij je kinderen daar niet mee wil belasten. En dat de kinderen denken dit hoeft niet meer. Maar Marian je hebt nog zoveel in je en zoveel te geven. Ze kunnen je nog niet missen. Dus voorlopig hou ik me vast aan het spreekwoord: "Wie schrijft die blijft".
Liefs en een dikke knuffel ❤😘🤗
Ik hou ook van jou🤗
Lieve Alice, ik was zeker benieuwd naar jouw reactie omdat wij zo van elkaar verschillen :)
Dat ik nu al twee keer voor behandelen heb gekozen is niet meer dan dat: een keuze, gewoon omdat ik dat wil . Niet gebaseerd op hoop of een wens voor een langer leven. Ik heb ook niet gevraagd naar een prognose of hoeveel tijd de chemo me zou kunnen opleveren, statistisch gezien.
Ja oké, ik roep altijd dat ik minstens één keer aow op mijn bankrekening wil ontvangen, over drieënhalf jaar. Maar dat is meer een geintje dan dat ik nou echt zo gemotiveerd ben of daar echt op hoop. Gratis geld sla ik niet af, het klinkt goed en mensen horen zoiets 'positiefs' graag. Het klinkt zelfs zo goed dat de second opinion-arts het opvatte als signaal dat ik héél gemotiveerd was om nog een aantal jaren te blijven doorleven en dat staat nu in zijn rapportage. Eh, zo was het dus niet speciaal bedoeld, maar er staan wel vaker dingen in patiëntbrieven die nét niet helemaal kloppen, ik laat het maar zo.
Ik maakte nu twee keer de keuze voor behandelen omdat ik het op het moment dat de keuze zich voordeed nog te vroeg vond om de handdoek in de ring te gooien, vanwege mijn kinderen of vanwege mezelf of wat dan ook. Niet omdat ik ergens op hoop, een langer leven of zo. Chemo kan mijn leven een stukje verlengen of niet, maar het is niet zo dat ik per se hoop dat het dubbeltje de kant van de verlenging op valt.
De weg kan lang of kort zijn maar het eindpunt is bekend en hoe meer behandeling, hoe meer kans op nare bijwerkingen en schade, dat weet jij ook wel. Hoe vaak komt het niet voor dat het middel zowat erger is dan de kwaal. Ik heb dit jaar al twee keer in het ziekenhuis gelegen als gevolg van de behandeling, niet de ziekte.
Ik schrijf nog wel een hele tijd verder hoor, don't worry. En wat betreft sporten, wandelen en fietsen: met een goede conditie voel je je gewoon beter, dat verhoogt de levenskwaliteit, goede reden dus om dit te doen en het is meteen een stukje dagvulling.
Liefs, Marian
Aanvulling voor Alice: ik begrijp helemaal dat jij er enorm op hoopte om de geboorte van je kleindochter nog te kunnen beleven en ik ben oprecht superblij dat dat geluk je in de schoot geworpen is voor de 'vlekjes' zich weer vertoonden! Jij hebt zo'n enorme levensdrang, ik kan me voorstellen dat hoop een van de pijlers daarvan is. Ik heb niks tegen mensen die hopen, ik doe er alleen niet zo aan mee, voor mezelf. Dat het maar duidelijk is :)
Lieve Marian,
Ik begrijp heel goed wat je zegt, bij mij smaakt het leven naar meer. Daarom hoop ik ook dat deze behandeling weer werkt.
Zolang ik kan en het leefbaar is heb ik hoop op een reserve tijd. Wanneer dat niet het geval is heb ik net als jij mijn regie juridisch geregeld. Kan ik dit zelf niet meer, heeft mijn lief de zware taak om dit voor mij te regelen. Dit heb ik al gedaan in november 2017 vlak na diagnose.
Overlijd ik niet aan de kanker dan zal ik waarschijnlijk overlijden aan de behandelingen die ik gehad heb.
Voor nu vier ik het leven wat me nog veel te dierbaar is. Hopelijk mag en kan dit nog even zo doorgaan. De illusie om heel erg oud te mogen worden heb ik niet.
Liefs Alice😘❤
3%, dan is het toch in de afgelopen jaren een procentje gestegen. Ik las ook ergens die enthousiaste toename van 20% overleving na 5 jaar, maar die gaat inderdaad niet over uitgezaaide stadium 4 longkanker. Je bedrijfsarts vind ik een flapdrol, al vond ik hem de vorige keer nog erger, toen hij meende dat je wel weer volledig aan het werk kon en er geen kans op terugval was, zoiets was het toch?
Ik zou voor die Iva gaan en ook voor je pensioen zoals Ron al zei, want (in tegenstelling tot mijzelf, als jonge afgekeurde ;-)) als je minder dan 5 jaar voor je pensioen afgekeurd wordt, mag je daar ook al (een deel?) van krijgen. Of zoiets, even uitzoeken.
Ik denk te begrijpen wat je schrijft, maar ik denk niet dat je helemaal zonder hoop bent. Want als de uitslag van de scan bemoedigend is, kun je voort met het leven dat je toch een 7 geeft en is dat niet prima dan? Je doet het toch ergens voor, die chemo, je bent niet levensmoe.
Ik las gister in een blog hier een verhaal over een brief van een 85-jarige die van allerlei dingen spijt had. De schrijfster van het blog, een jonge vrouw, had door haar kanker een heel andere kijk op haar leven. En vroeg zich af hoe dat voor anderen was. Ik heb gereageerd dat ik, ondanks mijn 52 jaar, helemaal nergens spijt van heb. Mijn leven niet overnieuw zou willen doen (tenzij kanker niet meer zou bestaan). Ik heb geen bucketlist, mijn kinderen zijn volwassen. Maar..ik wil nog wel graag verder leven! Zolang ik geen mens-onterende klachten en beperkingen heb, zolang ik mijn leven nog een goed cijfer geef. Is dat niet wat jij ook voelt en gewoon toch hoop?
Of jij nou hoop hebt of niet, ik hoop wèl, en ik hoop dat je nog lang mag bankhangen en lunchen met je kinderen. En dat je stabiel wordt en blijft en we misschien nog eens kort kunnen Mutsen. En dat we kunnen blijven appen en wordfeuden en ik misschien een keer win. Heel veel liefs! XXX
Qua ziekte hoop ik echt nergens op maar die wens om nog eens te mutsen met ons kluppie deel ik met jou, dat mag je gerust hoop noemen. En ook ik hoop dat je ooit van me wint met Wordfeud :P
Het is niet zo dat hoop voor mij een onbestaanbaar iets is. Maar ik zie ook op deze site nogal eens mensen die hoop blijven koesteren in een situatie die zo van een afstand gezien er behoorlijk kansloos uitziet. Een tijdje later blijken ze dan te zijn overleden. Hoop blijven koesteren zal wel iets heel menselijks zijn en iedereen gaat op zijn eigen manier om met wat je toebedeeld wordt als patiënt of naaste. Maar ik denk dan wel heel klinisch: zou het niet beter zijn om je energie te steken in berusting, acceptatie, afscheid nemen. Ik hoop (!) dat ik zelf wel in staat zal zijn om het moment van die omslag tijdig te (h)erkennen. En ik hoop ook dat ik hiermee niemand tegen z'n schenen trap.
Liefs, Marian
Met beide eens - hier nu een knipoog voor dl 1 -
dl 2
Zeer mee eens. Heb er vaker in (reacties op) blogs naar gerefereerd en 'ergens' heb ik er ook minstens één gedicht over gemaakt. Ik hoop dat mensen 'uiteindelijk' kunnen berusten; omdat hen dat de rust zal geven op een 'mooie' manier (je snapt um wel) afscheid te kunnen nemen.
Maar inzien dat iets hopeloos is, is erg moeilijk. Daarna volgt dan nog de stap 'accepteren'. Pfoei..... ik hoop zeer dat ik dán kan wat ik nu denk dat ik kan (en doen zal)....
Een hopeloos geval hebben ze mij ook vaak genoemd / gevonden dat ik dat ben. Sja.... wat moet ik daarop zeggen. Een stukje van dat hopeloze geval heb jij ook 'ontmoet'.
Ik heb hoop en ik heb vertrouwen. Dat laatste vooral in mijn gevoel. Hoop na mijn diagnose? Mwoh, daarvoor was ik veel te ziek. Wat ik wel had, was de overtuiging dat zíj geen gelijk gingen krijgen met dat kleine beetje prognose / vooruitzicht dat ze me gaven. Waar een ieder die mij in Maastricht heeft zien liggen de overtuiging had dat ik daar niet levend uit zou komen, twijfelde ik daar geen seconde aan en had de tijd die daarvoor stond gehalveerd. Vond ik lang genoeg. Zo leuk was het daar nou ook weer niet.
Bang voor de dood? Nee. Nooit. Komt vanzelf op mijn pad. Hoeft voorlopig nog niet; ik vermaak me hier nog wel. Maar als het zo is, dan zij dat zo. De manier waarop? Daarover denken we hetzelfde en dat heb ik ook direct (toen ik weer kon) vast laten leggen. Voor mij en mijn naasten niet te doen een langzaam en pijnlijk aftakelingstraject te doorstaan. Mooi niet. Een duidelijke grens heb ik aangegeven. In hoeverre ik die tzt bijstel? Geen idee. Zorg voor dan.
Dat zwaard van Damocles hangt er bij mij dus met kerst al 11 jaar. Hangt goed; lekker laten hangen. Hij valt me vanzelf een keer voor de voeten. Wat dan zie ik dan wel weer.
Waarop hoop ik dan?
Ik heb hoop dat mijn dierbare vriendinnen, en andere dierbaren hier op deze site een 'wonder' op hun pad krijgen. Een nieuw medicijn, een nieuwe behandelmethode. Of de rust en berusting dat hen dat niet gegeven is. Ik hoop op voortschrijdend kankeronderzoek. Ik hoop op verrassende resultaten. Ik hoop op afnemende aantallen overledenen aan kanker. Daarop hoop ik. Met heel mijn hart. Daarvoor gá ik. Daarvoor loop ik Alpe d'HuZes en hoop op een heel hoog bedrag als (totale) sponsorbijdrage van de deelnemers.
Ik heb hoop. Vertrouwen. Yep. Elke dag.
Liefs Hebe xxxx
Hoop op een toekomstige behandelmethode die werkt, dat vind ik wel iets om op te hopen, zelfs als dat pas na mijn uiterste houdbaarheidsdatum zou zijn. Ik hoop op kanker de wereld uit!
Ik heb niks tegen hoop in het algemeen, ik zie alleen weinig reden tot hoop in mijn eigen situatie en daar kan ik prima mee leven. Go with the flow.
Liefs, Marian
Beste Marian.
Ook ik ben zorgverlener. Juist daarom doet mij het pijn wat je over je bedrijfsarts schrijft! Ik begrijp heel goed dat zo'n uitspraken jou enorm raakt. Maar vind jouw reactie hierop respectloos. Sorry.
Warme groet Dasje 🌺🌺🌺
Hoi Anja, dit is niet de eerste keer dat deze bedrijfsarts iets stoms zegt. Zoals eerder: dat hij geen terugval verwacht als ik ooit weer aan het werk zou gaan. Hoe kun je dat nu zeggen bij zo'n verwoestende kansloze ziekte.
Zoals gezegd, ik heb geen hoge pet van hem op en dat is met reden. Ik noem hem niet bij naam en zeg niet bij welke arbodienst hij werkt, dan vind ik het toch wat overdreven om mijn reactie respectloos te noemen, al mag jij natuurlijk net als ik een mening hebben.
Liefs, Marian
Ik begrijp je gevoel Marian. Maar dan nog. Raakt jouw woordkeuze mij enorm.🌺🌺🌺
Hoi Marian,
Mooi dat je voortborduurt (!) op mijn blog over hoop. Het onderwerp roept bij ons beiden veel reacties op, vooral van palliatieven. Geen wonder, want hoop is een ingewikkeld begrip als je niet meer beter wordt.
Ik heb je blog en alle reacties met grote belangstelling gelezen. Van veel mensen leer ik iets en ik kom tot nieuwe inzichten. Eén ding is duidelijk: er zijn vele manieren om met kanker te leven. Alles mag, niets moet, er is geen goede of foute manier. Gelukkig is er op dit forum ruimte voor ieder zijn of haar geluid, en respect voor hoe een ander het doet. We wisselen uit, soms begrijpen we elkaar beter dan anders, maar we schrijven elkaar de wet niet voor.
Blijf schrijven, Marian, ik lees je graag.
Liefs, Hanneke
Hai Marian,
Ik weet niet zo goed wat ik zal schrijven. Sterker nog, pas zei iemand "je kan ook je mond houden" en misschien moet ik dat vaker doen. Maar ik leef wel met je mee en dus voelt niet reageren ook niet ok voor me. Ik ben niet palliatief met slecht vooruitzicht of nog sterker "hopeloos", zoals jij je blog noemt, en dus weet ik totaal niet hoe ik me dan zou voelen. Ik zou hopen dat ik hoop had ala Hanneke - niet zozeer hoop op onmogelijke wonderen maar wel hoop op kunnen blijven genieten van kleine wondertjes - en ik vrees tegelijkertijd dat ik er wel klaar mee zou zijn als het tegenslag op tegenslag, ellendig voelen, geen uitzicht gaat zijn. Alhoewel...
Tegelijkertijd denk ik dat de hopelozen en hoopvollen misschien niet zover uiteen liggen als lijkt? De een belicht de hoop-kant, de ander de hopeloos-kant; zijn het niet 2 zijden van dezelfde medaille die voor iedereen geldt maar heel k***dichterbij komt voor palliatieven, met name als de uitslagen of lichamelijke klachten ook niet meewerken?
Ben licht bang dat je mijn eigen mening ben toegedaan dat ik niet weet waar ik over praat. Terecht. Laat me weten en dan ga ik me houden aan het advies in zin 1 :).
Liefs, sterkte! Joke
Lieve Joke, jij mag, nee jij moet altijd zeggen wat er in je opkomt, houd je mond maar liever niet!
Misschien is het meer een spectrum dan twee kanten van een medaille. Met mensen zoals Alice aan het ene eind en ik aan het andere, ik probeer heel 'zen' met de flow mee te gaan zonder hoop, een beeld of een doel voor ogen.
Ik ga nu naar de ct, hopelijk zonder nare gevolgen deze keer!
Liefs, Marian
Nu doe ik eigenlijk mensen als Alice tekort, alsof zij als kippen zonder kop vasthouden aan een vaag soort 'hoop'. Ik weet wel beter! Sorry, mensen aan het glas-is-altijd- halfvolle eind van het hoopspectrum :)
Sorry dat ik me bemoei, maar ik denk dat we wel weten hoe je het bedoelt....
Marian, ik het mijne jij het jouwe.
Maar ik vindt je wel lief🤗
Oh, hoop dat die CT nu eens even een keer soepel is verlopen? En dat spectrum, daar heb je helemaal gelijk in. van wit naar zwart en alle tinten ertussen in, waar kennen we die kleuren ook weer van..
Wanneer krijg je de uitslag van de CT of wordt het gecombineerd met andere uitslagen?
Sterkte,xx Joke
CT-uitslag is de 26e, had wat eerder gekund maar dit is op mijn eigen locatie om de hoek en of ik die uitslag eerder of later krijg maakt me niks uit, je hebt toch geen invloed op de uitkomst. Oudste gaat mee.
De CT verliep niet helemaal soepel, maar uiteindelijk toch wel - er was een vinkje verkeerd gezet bij de aanvraag. Je moet ook overal zelf op letten als patiënt. Maar vanavond moest ik toch weer even de spoed bellen omdat ik de welbekende jeuk en roodheid kreeg. Nog niet zo heel erg, maar toch. Zolang ik er niet de al even welbekende koorts bij krijg blijf ik mooi thuis, morgen maar even m'n verpleegkundige bellen. Ik vond het wel een goed idee om wat dexamethason te pakken omdat ik heb al een paar keer heb ervaren dat pred en dexa prima werken tegen jeuk. Zegt de spoedarts dat daar 'geen wetenschappelijk bewijs' voor is, maar als ik dat nou graag wil mag ik wel 2 mg dexa pakken. Nou, dan is het maar niet wetenschappelijk bewezen, het is echter N=1 wel empirisch vastgesteld :)
Gelijk ook een antihistaminepilletje erbij. Nu naar bed, beetje netflixen of zo, en dan morgen natuurlijk veel te vroeg wakker, want dat dexa-effect is ook empirisch door mij vastgesteld. Moraal van het verhaal: dexa neem je in principe 's morgens, niet 's avonds!
Liefs, Marian
Nog nooit op Schiermonnikoog geweest! Nou, dat is misschien toch wél erg . . . was mijn reflex-reactie Het duurde even voor ik me realiseerde dat die reflex van de 20-jarige ik was. En dat, hoewel ik de reflex de afgelopen 40 jaar kennelijk niet bij heb weten te stellen, mijn huidige ik het belang van ‘Schiermonnikoog gezien hebben’ best goed kan relativeren. ;-)
Maar kom op: Schier in 1 minuut hieronder (de laatste 22 seconden kan je gerust overslaan). Ik ruik er het zeewater bij.