Ik ben er niet meer

Openbaar blog
vrijdag 2 juli 2021
2416 x gelezen

De titel bedacht Marians Oudste. Weten waar we aan toe zijn, dat past bij Marian. Afgelopen nacht is Marian overleden, in het ziekenhuis in Alkmaar, het dichtstbijzijnde ziekenhuis tijdens de mini-vakantie met BFF L.

Eergisteren appten we nog. Ik moest met haar delen dat Alice overleden is. Ik wilde dat eigenlijk niet, omdat ik haar fijne dagen gunde, liefst een beetje onbezorgd. Maar zaterdag zou ik naar haar toe met mede-autimam S. en ik kon het toch echt niet zo lang verzwijgen. Dus ik appte, al is WhatsApp misschien geen geschikt medium maar toch doen we het er maar mee: Alice is vanmorgen overleden. "Wat verdrietig, zoveel sneller dan gedacht", reageerde ze. We 'spraken' er over. Marian moest even huilen. Gelukkig stond de doos van Frie paraat, appte ze, daar moest ik dan weer even om huilen. Een dag eerder appte ze me nog dat ze moe maar zeer tevreden was, zo op vakantie. Dat klonk een stuk beter.

Vanmorgen werd ik gebeld, eerst door Marians ex-man en later door haar vriendin L. Dat Marian gisteravond heel erg benauwd was geworden en de ambulance haar naar het ziekenhuis had gebracht. Dat ze geen IC, geen reanimatie en geen beademing wilde. Dat dan de enige opties morfine en sedatie waren, en wat dat dan betekende. Het was goed, gaf Marian aan, het was goed. Met de morfinepomp werd ze rustiger en sliep ze wat. En ze stierf, snel en totaal onverwachts. Haar jongste dochter bij haar, haar oudste met spoed onderweg naar Nederland.

Geschokt was ik vanmorgen, geschokt waren haar kinderen, haar ex-man, haar vriendin. Het was zo snel gegaan ineens... Ze had me al lang geleden gevraagd of ik haar wilde verzorgen als ze overleden was. Ik ging naar Eindhoven, bijna verdoofd. Wachtte tot haar lichaam thuisgebracht zou worden. We tilden haar op het bed in de kamer, het bed waar ze zo blij mee was, ondanks dat het slechte tijden vertegenwoordigde. Wasten en kleedden haar. Marian had een heel document met al haar laatste wensen, met meerkeuze hier en daar voor haar dochters, zo helemaal Marian! Geen poespas, geen make-up, een biologisch afbreekbare kist met mos er in, een plek op de natuurbegraafplaats. Een linnen jurk aan. Vriendin streek 'm een beetje, we leenden het strijkijzer bij de buurvrouw want Marian streek echt nooit. "Ga je toch nog in een gestreken jurk", heb ik naar haar gemompeld.

Lieve Marian, wat wreed dat je anderhalf jaar ongeneeslijk ziek was, maar toch zo hard ingehaald werd dat je niet meer dat voorwoord voor je uitvaart kon schrijven. Wat wreed dat je geen afscheid kon nemen van je geliefde kinderen, en van anderen, omdat je ze domweg niet meer gesproken hebt. Het is troostend om te weten dat je niet bang was voor de dood. En dat je accepteerde, eergisteravond, dat het ineens al zo ver was. En dat je prachtige dagen had en geen lange lijdensweg. Maar het was zo niet wat we afgesproken hadden!

Thuis lig je opgebaard. Je zoon is nu bij je geweest om afscheid te nemen, datgene wat hij gemist had en wat hij goed kon aangeven ondanks zijn beperking: hij had niet echt afscheid kunnen nemen. Je dochters gaan je uitvaart regelen, met jouw gedetailleerde document om hen daarbij te helpen. Je ex-man helpt mee, ik geloof niet dat hij ooit van iemand gehouden heeft zoals van jou. En jij hebt rust. Ik zag het aan je gezicht.

Frieda XXX

Ik ben er niet meer

32 reacties