Oeps, foutje

Ik zocht iets op in mijn online dossier bij het Máxima en stuitte op een foutje. Iemand heeft het jaar dat ik stopte met roken als beginjaar vermeld. Kennelijk is het zo ingevoerd op de TIA-service – alweer ruim drie maanden geleden – en dat is klakkeloos overgenomen toen ik met dat epileptisch insult een maand geleden op de spoed terechtkwam. Mijn vroegere drugsgebruik is inhoudelijk wel correct weergegeven, al begint mijn rode correctorpen ervan te jeuken: “Mw heeft in het verleden een cocaine en heroine verslaving gehad, eind jaren tachtig, verslaving heeft ongeveer 3 jaar geduurd.” Mijn alcoholinname van nog geen glas per maand is naar nul afgerond en van mijn pakweg tien jaar blowen zie ik geen spoor.

Foutje
Denken ze nou écht dat ik in 1992 op mijn 35e nog met roken begonnen ben? Dat doet toch geen mens? Ik heb keurig mijn drugsverleden gemeld. Hoe zie ik dat terug? Nou, bijvoorbeeld in de brief van oncologie aan de huisarts staat het zo: “Geen longklachten ondanks roken (tabak, cannabis en in het verleden ook heroïne)”. Zoals het er staat ­– als redacteur ben ik echt wel in staat een tekst te beoordelen – zou ik alleen met heroïne zijn gestopt en nu nog volop roken en blowen. De coke zijn ze voor het gemak helemaal vergeten, maar daar ga ik geen punt van maken. En de cannabis staat niet in mijn dossier onder het kopje Alcohol, drugs en roken maar wel in minstens één verslag.

Ik zou dus tot op de dag van vandaag vrolijk doorgegaan zijn met roken en blowen? Ik zou 28 packyears hebben opgebouwd van 1992 tot nu (dat staat voor 28 jaar gemiddeld 20 peuken per dag) maar het zijn er in werkelijkheid 19. Want ik rookte vanaf mijn zestiende, van 1973 tot 1992, de historische dag dat ik mijn allerlaatste uitgedrukte peuk als verjaardagscadeautje aan Oudste gaf toen ze twaalf werd. En blowen doe ik al sinds pakweg begin jaren tachtig niet meer.

Dat is dus wel even heel anders in het multidisciplinair overleg ingebracht en als zodanig gezien en gewogen door tig specialisten! Valt mee dat ze nog aan zo’n stom wijf als de vermeende ik willen beginnen met hun oplapwerk. Gelukkig hebben ze als arts de eed van Hippocrates afgelegd, dus ze moeten iedereen helpen zonder aanzien des persoons. Ik ben echt witheet, maar verder kan ik gelukkig geen fouten ontdekken.

Theezakje van de dag
Hm, de Clipper-thee is in de aanbieding … maar ik kocht ceylonthee van Pickwick. Vol verwachting klopt mijn hart en ja, er zitten zakjes met labels in! Welk talent zou je willen hebben? Ik denk aan muziek. Mijn zussen en ik hebben een goede muzikale opvoeding gehad. Elke woensdagmiddag hadden we een uurtje les in notenlezen en zingen, met huiswerk voor de volgende keer. Bijvoorbeeld een ander melodietje verzinnen op een bekend kinderliedje en dat in notenschrift noteren. Na een jaar mocht je in een beginnerskoortje waar je werd klaargestoomd voor het echte werk: het Grote Koor, met twee repetities per week. Netflix en internet bestonden duidelijk nog niet, mensen hadden wel wat beters te doen. De beste zangers (m/v) mochten daarnaast nog in het Kleine Koor, een soort kamerkoor. Ik heb alle stadia vlotjes doorlopen.

Mijn moeder gaf me een blokfluit en haar oude lesboekje met grepentabel. In de kortste keren had ik het boekje uit, ik kon meteen een groep overslaan bij blokfluitles. Ik leerde ook altblokfluit en op de middelbare school werd ik lid van het schoolorkest. Dat was puur genieten; samen spelen is zoveel leuker dan alleen. Inmiddels was ik overgegaan op viool en ook daar ging ik als een speer.

Ik werd veertien, vijftien en ontwikkelde me tot een diep ongelukkige puber. Ik worstelde met mezelf en mijn omgeving. Niemand begreep me, inclusief ikzelf. Ik was altijd al een ietwat raar, afwijkend, verlegen kind met vreemde hobby’s en ouwelijk taalgebruik dat ik zelf ‘ironisch’ vond. Als het toen al had bestaan zou ik moeiteloos het stempel asperger hebben gekregen. (Tegenwoordig vallen alle soorten autismeachtig gedoe onder de noemer autismespectrumstoornis.) Ik hoorde nergens bij. Lang verhaal kort: ik vond aansluiting bij een nieuwe groep, die van de hasjrokers. Daar maakte het niet uit hoe raar je was, als je maar blowde. Gevalletje ‘van de regen in de drup’. Ik lag constant overhoop met mijn radeloze ouders en vertoonde typisch pubergedrag: omdat zij mijn muzikale ontwikkeling als iets goeds zagen zag ik dat als aanleiding om er acuut mee te stoppen. De viool paste toch al niet meer zo in mijn nieuwe levensstijl en het koor had ik al eerder geloosd.

De prachtige oude viool die nog van mijn vaders oom was geweest heb ik jaren later voor een paar honderd gulden verpatst, bedenk zelf maar waarvoor. Nadat ik was afgekickt ben ik weer in koren gaan zingen en dat doe ik nog steeds met veel plezier, maar ik had waarschijnlijk veel meer kunnen bereiken op muzikaal gebied. En ik denk aan A, die haar droom is gaan najagen terwijl ze een druk gezin met vier kinderen heeft en ook gewoon de kost wil verdienen: ze is aangenomen op het conservatorium, studeert clavecimbel en oude muziek en ik hoop dat ze wil optreden op mijn Feest der Feesten. Respect!

Vijver
Gisteren is de port-a-cath geplaatst. De oxazepam vooraf deed wat ie moest doen. Ik werd er niet suf van, wel relaxed. Terwijl Ex de auto parkeerde maakte ik van de gelegenheid gebruik om eindelijk te doen wat ik al weken wilde: de inhoud van mijn bakje losse centen in de vijver keilen.

Op de poliklinische OK lag ik onder een knus tentje van blauwe papieren lakens met een operatieassistente aan mijn linkerzijde en de chirurg aan de andere kant. Zoals gewoonlijk kletste ik iedereen de oren van de kop, pammetje of geen pammetje . Time flies when you’re having fun. Het lastigst is nog om mijn rechterarm een paar weken wat te ontzien terwijl het ding onderhuids vastgroeit op zijn plek. Maar ik ben wel mooi van het infuusprikken af voor de komende twee jaar. Een PAC kan maar liefst tweeduizend keer worden gebruikt.

Muziek van de dag
Iedere kamerkoorzanger kent dit liedje uit de zeer oude doos. De foto hieronder is van het koor waar ik mijn muzikale basisvorming kreeg. Ik herken ergens rechts mijn zus, zelf ben ik haast onzichtbaar. Uiterst rechts de man die het allemaal mogelijk maakte. Bedankt, meneer van Spaandonk.