Zeeland

Met Oudste, Jongste en Zoon een weekje naar Zeeland. Lekker uitwaaien bij windkracht 7, naar het strand, helemaal tot rust komen, 'mooie herinneringen maken' en zo. Is dat wat je ervan moet verwachten? Om eerlijk te zijn: ja, het was leuk, maar ik vond het ook knap vermoeiend. 

Fiets
Natuurlijk was het leuk en bijzonder om langere tijd met zijn vieren bij elkaar te zijn, want dat komt zelden voor.
Zoon heeft net als in de rest van zijn leven zijn tijd voornamelijk met  zijn laptop op zijn kamer doorgebracht, maar we hebben ook een uitstapje naar zijn wens als ov-liefhebber gemaakt: het stoomtrammuseum in Ouddorp. Hij vond het ondanks dat het hem soms te veel werd (stresssss) een leuke vakantie, zei hij.
Oudste had twee van haar drie paraglidingschermen meegenomen om te 'soaren' langs de duinen en gelukkig was er een dag met de juiste weersomstandigheden om te vliegen. Ik vind het geweldig om haar met haar geliefde schermvliegsport bezig te zien. De laatste keer was vorig jaar op Cyprus, nu was het aan het strand van Cadzand. 
Jongste was een dag na ons met de trein gekomen en ze had mijn e-bike bij zich, want met een gewone fiets kom ik echt niet meer vooruit omdat ik zo snel buiten adem ben. Maar ik heb wel een aantal van die strandtrappen in de duinen bedwongen! Gewoon heel rustig naar boven lopen en af en toe even stoppen. Vaak staat er wel een bankje op een strategisch punt. Ik heb ook een paar stukjes gefietst, Walcheren stikt van de mooie fietspaden. Meer dan 10 km per keer zit er niet in, maar ik heb er wel van genoten.

Auto
Met al die paraglidingspullen en alle andere bagage - waaronder een krat met allerlei culinair onmisbare dingen en een grote 3-in-1 printer die Oudste beslist wilde meenemen omdat ze nog iets moest afhandelen - pasten we nog net met zijn drieën in mijn auto. Vreemd om weer in mijn geliefde Prius te zitten, maar dan aan de rechterkant. De laatste keer dat ik er zelf in reed was vlak voor de kerstdagen, net voor mijn diagnose inclusief rijverbod op 3 januari. Ik had in december al het vage gevoel dat autorijden me meer moeite kostte dan voorheen. Kort daarop werd de hersenuitzaaiing ontdekt. De Prius staat al maanden bij mijn autodeelmaatje maar is nog steeds voor de helft van mij, dus we konden hem gebruiken voor de vakantie. Ik twijfel ernstig of ik moeite ga doen om mijn rijbewijs te verlengen in oktober. Oudste heeft de hele vakantie gereden - de jongste twee hebben geen rijbewijs - en als ik zo meekijk in het verkeer ben ik alleen maar blij dat ik niet hoef te rijden. En dan nog, als het me lukt om mijn rijbewijs te verlengen, hoeveel ga ik er dan nog aan hebben en hoelang nog? Ik twijfel nog even verder.

Winkel
Ik ben voor het eerst sinds maart weer in een paar supermarkten geweest en in een leuke biologische boerderijwinkel. Afstand houden? Tja, dat schijnt moeilijk te zijn. Mondkapjes heb ik ongeveer nergens gezien. Zelf ook niet gebruikt trouwens. Het winkelpersoneel was er wel alert op dat je niet met je hele gezin naar binnen gaat, dat zal wel vaak voorkomen in zo'n toeristische regio. Bij de boerderijwinkel hadden ze een stoplicht dat op rood ging als er vijf mensen binnen waren, dat was het maximum. Slim systeem! Ze verkochten er onder meer lamsoor en zeekraal, heerlijke zilte Zeeuwse groenten.

Eten
We hadden een klein maar compleet huisje met goede bedden en goede gordijnen, gelukkig. Aan de rand van een speelveld maar de veelal Duitse kindertjes gedroegen zich niet al te luidruchtig. Goed te doen. Ondanks de verschillen in eetvoorkeuren hebben we toch lekker gekookt en gegeten elke dag. Ik miste alleen de vaatwasser, gelukkig was ik de kunst van het handmatig afwassen nog niet verleerd. Eten begint wel een probleem te worden. Ik denk dat ik bewust vaker door de dag kleinere porties moet eten, want als ik een voorheen normale portie eet zit ik urenlang met een vol gevoel dat naar mijn idee veel te lang aanhoudt. Ik krijg op die manier eigenlijk niet genoeg binnen en vermoed dat ik om die reden de laatste weken een klein beetje ben afgevallen, hooguit een kilo.

Thuis
Eenmaal weer thuis lag er een stapel  kranten op me te wachten. In de NRC van zaterdag een dubbelinterview van Carine Crutzen en Warner Prevoo. Waarom die combinatie, Crutzen en Prevoo, geen idee. Prevoo is radioloog en heeft uitgezaaide longkanker. Hij overleeft zijn diagnose al meer dan vier jaar maar als ik zie wat hij voor bijwerkingen heeft van de verschillende behandelingen: stembanden beschadigd, smaak en reuk kwijt en uiteraard de eeuwige vermoeidheid ... Het valt me steeds vaker op dat antikankermiddelen zoals bestraling vaak een heftiger effect lijken te hebben - vooral op de lange termijn - dan de kwaal zelf, hoe raar het misschien ook klinkt. Ik hoef alleen maar naar mezelf te kijken, twee keer ziekenhuis dit jaar, niet door de kanker maar als gevolg van medisch ingrijpen. Ik heb er zo mijn gedachten bij.

Ik heb de hele vakantie paracetamol geslikt om me wat beter te voelen. Voor de vermoeidheid deed het natuurlijk niks, maar het helpt in ieder geval voor de last die ik van mijn scoliose ondervind. Meer beweging in plaats van al dat liggen en hangen zou ook daarvoor goed zijn. Maar vandaag even niet. Even twee paracetamolletjes pakken om de spiegel hoog te houden en een dag rust.