Keep calm

De afgelopen weken schijn ik te vallen voor de dramatiek van er of te we 1 hulp afdelingen. Alhoewel ik maar met een half oog kijk als t te eng is dan kijk ik snel ff niet.Eerder had ik dat beslist niet.deze fascinatie. maanden geen tv gezien gewoon omdat ik andere dingen deed dan wel verbluft over wat me gebeurde met deze diagnose  liever de rust opzocht.Vreemd dat de ergste wonden en toestanden die 1 hulp vereisen me helemaal niets doen.sterker het lijkt te kalmeren.nog vreemder. Maar ineens viel mij in:de chaos en bedreigingen van ziek zijn  hoe erg ook kunnen ook weer goed komen. Misschien is dat wat mij fascineert.er is ook onderscheid tussen reality 1 hulp documentaire achtig en nagespeeld. Ik heb een voorkeur voor beiden.nagespeeld is vaker humoristisch in de zin van onrealistisch veel gedoe zoals ruzies en gesprekken boven t hoofd van de patient die  1 hulp krijgt van de ruzie makende dokters en romances in de bezemkast. Bij Niet nagespeeld daar is t veel rustiger. Maar ook realistischer en ik wil altijd weten hoe t afloopt.Zelf heb ik de 1 weken na mijn diagnose regelmatig uit paniek in mijn woonplaats ALmere  de 1 hulp gebeld. Na de diagnose dus in een ander zhuis in a dam  ging ik weg uit t zhuis na een gesprek van  amper 10 min zonder dat mij verteld werd wat mij te wachten stond voelde mij zo alleen bang en hopeloos..dus mijn angsten werden groter en groter. Een keer lag ik een halve dag op de 1 hulp en durfde niet meer naar huis. De torenhoge bloeddruk was reden voor verder onderzoek maar denk achteraf stress. Er werden fotos gemaakt bloed geprikt en men probeerde mij gerust te stellen maar niets hielp.ik weet het nog goed het was vlak voor kerst maar ik haatte de vrolijke kerstbomen in het ziekenhuis.ik haalde verbaal alles uit de kast om te kunnen blijven want ik voelde mij oprecht niet goed. Licht in t hoofd dreigde steeds flauw te vallen en hield niets binnen. Achteraf allemaal angst maar dat wist ik toen niet...gekoppeld aan bloeddrukmeterkastje en het waakzame oog van de 1 hulp voelde ik mij veiliger dan thuis.uiteindelijk na uren onderzoek kwam een belgische arts mij heel geduldig uitleggen dat er geen levensbedreigende situatie was en alle controles en nu foto's goed waren zij mij dus niet mocht opnemen.ik dacht er t mijne van maar had geen keus.in de gang naar buiten lopend negeerde ik de kerstboom.stom kreng. De taxichauffeur die ons naar huis bracht had weing tekst.mooi zo.het heeft nog maanden geduurd voor ik wat meer rust voelde.