Depressie na afgeronde behandelingen
Eigenlijk moet ik heel erg blij zijn, alles is achter de rug( operatie, bestralingen) op de contrôles na dan.
Maar ik voel me vaak depressief en kan moeilijk de dingen weer oppakken. Extreme vermoeidheid maakt dat alles moeizaam gaat.
Ik heb een tuin maar ik kan helaas niet zo achterelkaar werken zoals vroeger. Alles moet verdeeld worden over de dag.
Ik sportte vroeger een paar keer per week maar kan dit nu niet opbrengen.
Niemand vraagt nog hoe het nu met me gaat. Want alles is toch achter de rug?!?
Het lijkt wel of de verwerking nu pas begint en dat ik nu pas besef waar ik doorheen ben gegaan.
Ik ben benieuwd of dit voor anderen die dit hebben meegemaakt ook zo is.
Maar ik voel me vaak depressief en kan moeilijk de dingen weer oppakken. Extreme vermoeidheid maakt dat alles moeizaam gaat.
Ik heb een tuin maar ik kan helaas niet zo achterelkaar werken zoals vroeger. Alles moet verdeeld worden over de dag.
Ik sportte vroeger een paar keer per week maar kan dit nu niet opbrengen.
Niemand vraagt nog hoe het nu met me gaat. Want alles is toch achter de rug?!?
Het lijkt wel of de verwerking nu pas begint en dat ik nu pas besef waar ik doorheen ben gegaan.
Ik ben benieuwd of dit voor anderen die dit hebben meegemaakt ook zo is.
7 reacties
heel herkenbaar, tijdens de behandeling ben je in overleefstand en krijg je bovendien van alle kanten hulp aangeboden en is iedereen betrokken. Daarna vindt meestal pas de verwerking plaats, op dat moment kun je pas jezelf toestaan daar energie in te gaan steken en komt ook pas het besef dat het oude leventje zoals je kende voor je borstkanker en je oude lichaam en energie voor je borstkanker nooit helemaal meer terug komt. Meestal komt het wel gedeeltelijk weer terug maar dat duurt wel een periode ( tijd heelt grotendeels de lichamelijke en geestelijke wonden) .
Geef het tijd, werk naar een realistisch doel toe, zoek eventueel hulp zoals herstel en balans of gesprekken met een psycholoog of met lotgenoten. Stapje voor stapje zul je echt vooruit gaan.
Ik zelf heb nu voor de tweede keer borstkanker. Vorige keer ben ik mee gegaan met survivals on top en ook voor nu heb ik mij aangemeld voor 2016. Zodat ik een realistisch doel heb om naar toe te werken ( lichamelijk, qua conditie) en het mij psychisch helpt om los te kunnen laten en trots te zijn op een prestatie.
Sterkte en wees niet te streng voor jezelf. Er is veel gebeurd en dat kost tijd.
xxx fraz
Beste Jeannette,
Gelukkig is het voor jou voorbij maar snap heel goed wat je nu door maakt.
Je bent door een diep dal gegaan en wat je zegt de mensen zeggen ah het is toch voorbij dus ga verder met je leven.
Ik heb borstkanker in beide borsten.
Zelf heb ik afgelopen maandag de laatste chemo kuur gehad en merk gewoon dat de mensen om je heen het te lang vinden duren en dus minder naar je informeren helaas die steun heb je vaak juist nodig.
Mijn operatie staat op 15 april gepland en daarna volgen er nog bestralingen hoeveel dat er worden weet ik nog niet maar hoor heel vaak dat het heel vermoeiend is en dat deze klachten ook vaak lang en zelfs blijvend zijn geef er aan toe dat je niet alles meer achter elkaar kan doen hoe moeilijk dat ook is.
Ik hoop dat je indien je dat nodig heb de kracht hebt om hulp te zoeken en wens je heel veel sterkte.
Lieve groet,
Desiree
Dat is een bekend verschijnsel. Ook ik zit in die fase en heb voor mezelf doelen gesteld om er goed door heen te gaan. Ben net terug van een reis naar de Sinaiwoestijn in Egypte met kamelen en bedoeienen door de woestijn. In een woord geweldig. Je krijgt daar een enorme boost van. Echt een aanrader. Je komt geestelijk helemaal tot rust. Kijk maar eens op de site "Feel the desert". Misschien ook iets voor jou. Ik heb mijn rugzak goed leeg kunnen maken. De woestijn heelt en op mijn "eigen kameel Al Ashrak heb ik vijf dagen genoten. Goed verzorgd door bedoeienen en dat alles onder leiding van Angie. Er wordt ook yoga gegeven en daarbij is het ook lekker luieren in Sawacamp (vlakbij Nuweiba) aan de Rode zee (golf van akaba). Vanaf april ga ik starten met Herstel en Balans (zie de website), dit duurt drie maanden en is gericht op lichamelijke en geestelijke balans.
Hiermee hoop ik het derde kwartaal 2015 weer een heel eind op streek te zijn.
Probeer niet bij de pakken neer te zitten, maar zoek iets waar je mee vooruit kunt. Iets wat je heel graag doet en probeer zo weer energie op te bouwen.
Voor mij is de woestijn een manier geweest om weer te aarden en door te kunnen gaan.
Heel herkenbaar. Bij mij is het traject ook achter de rug. De laatste behandeling, bestraling, was in april 2014. In het ziekenhuis is alles gericht op de behandelingen. Daarna zijn er de controles en word je heel erg op je zelf terug geworpen. Er is weinig hulp tav hoe je met de effecten om moet gaan. Er gebeuren onverwachte dingen: bij mij trombose in mijn been, verkoudheid die 8 weken duurt, peesontstekingen etc. Elke keer wel weer wat. Daar was ik niet op voorbereid en daarom is mij dat heel erg tegen gevallen: opbouwen gaat mede daardoor veel te langzaam, vermoeidheid lijkt maar niet over te gaan. Anti hormonen (tamoxifen) geven de nodige bijwerkingen. Ook depressie is bij mij een van de dingen waar ik mee worstel. Het kan ook echter mede een bijwerking zijn van anti hormonen, tekort aan vitamine B12 etc.
ik ben regelmatig naar mijn huisarts gegaan voor een gesprek. Mede hierdoor ben ik nu voor 4 weken gestopt met de tamoxifen. Mijn hoofd klaart zienderogen op. Ook vermoeidheid is iets minder. Ik weet niet of dit bij jou ook onderzocht is?
Heel veel sterkte!
groetjes, bea
Dan ben je klaar, en je gaat weer aan de slag. En dan loop je tegen een muur op die die niet had verwacht. Nu komt de tijd om alles wat er gebeurt is te accepteren en verwerken.
Ik had het vorig jaar zomer. Ik had de chemo achter de rug, de behandeling sloeg heel goed aan en ik kon weer verder. Maar ik kon niet, zat de hele dag flutboeken te lezen, voelde me schuldig, want ik moest werken (heb een webdesignburo)
Na een tijd heb ik het toch met mijn arts besproken, want ik was bang dat het door de tamoxifen kwam (gebruik jij die ook?) Hij verwees me naar de ziekenhuis psycholoog. Daar heb ik een paar goede gesprekken gehad. Ik gaf mezelf niet de tijd om alles te verwerken en moest vanalles. Ik ben bewust minder gaan werken, nam vaste pauzes en in 6 weken had ik het weer op de rit. Het was zo simpel, maar ik zat er helemaal doorheen.
Zorg goed voor jezelf, zoek hulp. Ook dit hoort er helaas bij. Alleen al het hier plaatsen is een eerste stap.
groetjes, Doortje
Hallo Jeannettte,
Ook ik heb alle behandelingen (borstamputatie 1 borst, chemo) achter de rug en ben nu bezig met weer alles op de rails te krijgen. Ik merk ook dat het soms moeilijk is om jezelf ergens toe te zetten. OOk vaak nog moe. En, ook ik moet sommige dingen in etappes doen. De vermoeidheid kan zomaar plots over je vallen en dan is het ook echt genoeg voor dat moment. Ik ben gestart met Herstel en Balans en hoop daar wat houvast te vinden om mezelf weer op de rails te krijgen. Ben nu onder begeleiding van fysio gestart met sporten, gericht op de opbouw van conditie. Kort na de operatie (met complicaties) zat ik er ook helemaal doorheen en had even een serieuse dip, toen heb ik op aanraden van mammacareverpleegkundige in contact gekomen met psychologe in het ziekenhuis. Daar heb ik wel een paar keer gewoon mijn hart kunnen luchten en mijn verhaal kunnen doen. . Zij heeft mij wel wat tips gegeven. Mijn structuur in de dag was ook helemaal verdwenen omdat je wordt geleefd door alles wat er gebeurd. Mij heeft het ook wel geholpen om iedere dag op dezelfde tijd op te staan bijvoorbeeld, want ik had de neiging steeds laat op te staan omdat ik zo moe was. Maar nu kom ik er toch op tijd uit en voel me wel fitter.
Het is ook een erg moeilijke tijd, ook ik heb soms last van depressieve gevoelens. Dan realiseer ik me waar ik in zit, hoe ik er nu voorsta en dan wordt je daar soms verdrietig van. Het wordt niet meer zoals t was en dat kost tijd om dat te leren accepteren en daar ook je weg weer in te vinden. Maar ik probeer wel te kijken naar wat ik allemaal nog wel kan en welke fijne dingen er om mij heen zijn waar ik van kan genieten en vaak ook deel van kan uitmaken, dat houdt de moed erin ! Sterkte
Ja, zo staan we erin, acceptatie is heel erg belangrijk, dat is de basis om je leven weer op te pakken.
Wat is het toch fijn om te lezen dat het niet aan mij, of aan jou ligt. Het is een proces waar we doorheen moeten.
Jij ook heel veel sterkte,
Doortje