PAT-CT-Scan

Gewillig laat ik mijn agenda vullen, waarbij ik mijn woordenschatuitbreiding gedwee toepas.

Dit keer noteer ik:

PAT-CT-Scan

Toen de arts mij de mokerslag gaf (Maike, je hebt borstkanker), meldde zij dat ik door de PAT-CT-Scan moest. Ik riep nog :”Nou, dan nu maar meteen!”

Nu weet ik dat er een grondige voorbereiding gewenst is.

1. De dag van te voren is het de bedoeling dat je je rustig houdt. Wat zoiets betekent als ‘niet sporten’. Nou, 1 dag je rustig houden is te doen.
2. Dag van te voren moet je je houden aan een speciaal dieet: geen suiker, geen koolhydraten, veel water. En hier zien we ook maar weer een mooi voordeel: een fijn ontgiftingsdagje. Ik ben toch al geen fan van geraffineerde suikers en zetmeel, dus ook deze is prima te doen! (Ik wil suiker zoveel mogelijk weren uit m’n dagelijks bestaan en ben hiervoor menu-technisch het roer aan het omgooien. Hierover later meer... )
3. Op de dag zelf moet je nuchter zijn. Nuchter als in niet eten 😉 Alleen water mag je drinken.
4. En nog steeds.....: rust!
5. Geen ijzerhoudende kleding aan. Lang leve de sportbh en de joggingbroek 🤣

Om 9.15 moest ik mij melden in het ziekenhuis. Ik werd samen met m’n steun en toeverlaat, m’n allerliefste ❤️, meegenomen naar een kamer. Daar mocht ik plaatsnemen op een bed. Al gauw werd het infuus aangekoppeld. Een korte uitleg en het ging beginnen. Eerst mocht manlief weg...

10.00 uur Door het infuus kwam nu een koud, radioactief goedje. Ik moest nu 30 minuten stil liggen. En met stil, bedoel ik stil..... de vriendelijke verpleegkundige had nog wel even de tv aangedaan voor me. Ik lag doodstil te staren naar ‘Bouwval gezocht’. Nooit geweten dat dit om 10.00 uur in de ochtend ook gewoon op tv was...

Een half uur lang keek ik doodstil naar een ruïne die omgetoverd werd tot een bewoonbaar liefdesnestje.

Om 10.45 kwam de verpleegkundige mij een kan ‘drinken’ brengen.

Verstand op 0 en indenken dat het een zomerse cocktail is. Normaal heb ik dan geen moeite met een halve liter 😖

Om 11.00 uur mocht ik meelopen naar dé ruimte.

In een ruimte, die me deed denken aan een scène uit CSI, stond ie...... een grote, witte, glimmende machine.... de vloer eronder was prachtig, glimmend wit.

‘Neemt u maar plaats, met het hoofd richting de machine.’

Ik weet nog steeds niet het kon, maar ik deed het! En dat is zeer uitzonderlijk te noemen voor iemand met claustrofobie (in een andere blog zal ik uitleggen dat ik hier behoorlijk last van kreeg gedurende een later onderzoek.......).

Ik lag.

Ik werd door de tunnel geschoven en moest m’n adem inhouden.

Dit ging redelijk snel.

Ik bleef liggen.

Ik werd wederom door de tunnel getrokken en ik lag nu met m’n voeten erin en de rest er (nog) buiten. O, ik mocht weer ademen hoor....

Ik zag een teller boven de ingang. Millimeter voor millimeter ging mijn hoofd richting ingang.

Er ontstond lichte paniek.

Ik moet door die tunnel. Tergend langzaam. En ik mag niet bewegen.

Ik sommeerde mijzelf tot rust! O wat kon ik streng zijn voor mezelf....

De verpleegkundige kwam even kijken. M’n hoofd was nog net niet in de tunnel.

‘Het duurt nog 9 minuten en dan is het klaar.’

9 x 60 = 540

Daar ging ik....

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11

Het zweet brak me uit.

Die strenge stem in mij sprak me zeer heftig toe.

Ik weet niet hoe het me gelukt is, maar het is me echt gelukt! Ik heb echt 540 tellen in die tunnel gelegen. En daar ben ik maar wat trots op!

Ik was aan de andere kant. Klaar!

De verpleegkundige kwam weer en zei rustig: ‘Heel goed. Dan spuit ik nu een vloeistof in waar je op sommige plekken erg warm van wordt. Nog even en dan zijn we klaar.’

Ehhhh....... moet ik nog een keer???? 😳

‘Maike, dit kun jij!!! Kom op!!!!’

En ik kon het!!!!

Daarna mocht ik echt weg! Ik was klaar!

De verpleegkundige heeft nog net een wervelwind de deur uit zien gaan, want ik wist niet hoe snel ik weg moest daar!!! Stel je voor dat ze zeggen: ‘Maike, het is mislukt. U moet nogmaals...!’

Ja, daaaaaag!!!!

In de wachtkamer zit m’n man rustig te wachten.

In m’n joggingpak ren ik bijna langs hem en mompel: ‘Weg hier!’

Hij staat op, loopt mee en als we op de gang van de afdeling staan val ik huilend in z’n armen....

Ik heb een marathon van 100 km gelopen. Ik kan niet meer...

Maar.... hé!! Ik heb in totaal gewoon 20 minuten in die tunnel gelegen!!!! M’n energie is nu op, maar ik ben wel trots op mezelf!!!

Helaas moet ik nog 1 puntje toevoegen aan het rijtje:

1. Aangezien ik radioactief ben, mag ik 24 uren niet knuffelen, kussen en zitten met m’n kindertjes. Dus.... ik geloof niet dat ik hier hoef aan te geven wat ik daarvan vind...

Hoe kan het dat je zo gedwee dingen doet waar je voor de diagnose toch echt niet over na moest denken?