Caminito del Rey
Het is vrijdag 10 september 2021, onze 3e dag van ons korte Spaanse tripje.
We stappen als één van de eersten de bus uit, en trekken opgelucht het mondkapje af en snuiven de heerlijk lucht van de pijnbomen die ons omringen op. De rit viel gelukkig mee. Wel een flink aantal bochten, maar we hadden een strategische plek in de bus uitgezocht. Waar iedereen na het verlaten van de bus rechtsaf slaat voor de korte route van 1,5 km naar het begin van de kloof, gaan wij rechtdoor voor de lange aanlooproute van 2,7 km. Even schiet het door mijn hoofd of dit wel een juiste beslissing is, maar ik voel me goed. Kom maar op kloof! Naar schijnt één van de beruchtste ter wereld, hebben we ons ingelezen...
Het is woensdag 15 september 2021, de dag van de uitslag.
We wachten netjes voor de draaideur van het ziekenhuis. Er mogen maar 2 mensen tegelijk door de deur i.v.m. Covid. Bij binnenkomst staat er een bijna niet te missen desinfecteer zuil, die we door alle stress compleet negeren. Gelukkig heeft het ziekenhuis oplettende vrijwilligers waarvan er één ons er allerminst vriendelijk op wijst onze handen te desinfecteren. Ik sleep lief aan zijn arm mee, voordat hij deze mevrouw uit haar scootmobiel trekt en ik denk, als ze zou weten waarom we hier zijn, had ze vast niet zo gereageerd...
We hebben er flink de pas in! Zoals meestal tijdens onze wandelingen, bepaal ik het tempo. Ik zie lief naar me kijken of ik niet te hard van stapel loop, maar ik voel een enorme drive om dit varkentje te wassen én in een flink tempo. Het is hier prachtig maar vooral heerlijk rustig, en we spreken onze verbazing hierover uit. Heel af en toe komen we een tegenligger tegen, wat op zich vreemd is, want er is nu door Covid maar één looprichting. Later realiseren we ons dat deze mensen geprobeerd hebben om tickets bij het startpunt te kopen, maar dat dat niet gelukt is en via de lange weg terug moeten lopen naar de parking. Wij hadden geluk dat ons hotel, wat op het eindpunt van de route is gelegen, een paar maanden geleden al kaarten voor ons heeft kunnen bemachtigen!
We lopen naar de wachtkamer Chirurgie en melden ons aan. De spanning stijgt. Gisteren de MRI gehad en vandaag krijgen we de uitslag naar aanleiding van de biopten die vorige week zijn genomen, wat voor soort tumor zich in mijn linkerborst heeft genesteld. Het is een gaan en komen van mensen. De familie van wie een kind moet worden opgenomen, wordt uiteindelijk naar huis gestuurd met de mededeling dat het nog wel even kan duren voordat kindlief op een kamer ligt. "Ze worden gebeld". Ik zie papa, mama en grote broer de wachtkamer gelaten verlaten. Een echtpaar komt aangelopen, hij in een mitella. Ze melden zich aan, voor dezelfde dokter als wij in de wachtkamer zitten. De verpleegster vraagt of het om de man zijn arm gaat, maar hij geeft aan dat het voor iets anders is. Zal hij net zo'n slecht nieuwsgesprek als ons te wachten staan? De minuten tikken voorbij. Er komt een ouder echtpaar aan geschoven. Tja lopen kan ik het niet noemen. Zij vol in de chemo, dat is duidelijk te zien. Ze komen halverwege in de gang, waar wij zitten te wachten bekenden tegen. Oh jeetje, hoor ik het andere stel zeggen. Hoe gaat het met je? De vrouw is monter maar weerlegt de vraag naar het andere stel. Hij in rolstoel. Hij heeft iets met zijn voet waar nu toch dringend naar gekeken moet worden.
Snel doe ik nog even een stiekeme plas achter een boom, want volgens mijn Garmin moeten we over niet al te lange tijd bij het beginpunt aankomen. We zien de route van de korte wandeling boven ons hoofd opduiken en schrikken van de mensenmassa die staat te wachten. Bij nader inzien staat die enorme rij voor een aantal toiletten bij de ingang. Ik ben blij met mijn vooruitziende blik!
Onze route leidt ons gelukkig gelijk vooraan bij de controleposten, en we mogen direct door naar het afhaalpunt van de veiligheidshelmen. Heel charmant... We worden in een soort tijdsvakken ingedeeld en staan gelukkig vooraan. Er worden een aantal veiligheidswaarschuwingen gegeven en we mogen van start. Via ijzeren treden komen we op een soort ijzeren loopbrug welke is verankerd aan de wanden van de kloof. Uiteraard beveiligd met een stevige reling. Jaren geleden, toen de loopbruggen nog niet waren aangelegd, en het een bouwsel was van wat planken langs de wanden, zijn er diverse dodelijke slachtoffers gevallen hier. Op sommige stukken van de route zien we nog de overblijfselen van de oude route. Tja dat dat een kick gaf vroeger, dat kunnen we ons wel voorstellen... Dat deze wandeling nu tot een soort van omgebouwde attractie is geworden, blijkt toch al snel niet helemaal ons ding te zijn. De loopbrug is zo'n anderhalf meter breed en het tempo wat wij aanhouden is wat hoger dan het tempo van de gemiddelde wandelaar. We passeren diverse georganiseerde groepen wandelaars die zich vergapen bij de vergezichten. Wij schieten al wandelend een paar plaatjes maar realiseren ons dat we een paar maanden geleden in de Franse Pyreneeën met de kinderen een zeker zo mooie zo niet mooiere route hebben gelopen.
Een half uur later dan gepland worden we opgehaald door de Oncologische-verpleegkundige. Ze brengt ons naar een kamertje waarna ze deze weer verlaat om de arts te halen. Een tijdje later komen ze beide binnen en stelt de arts zich aan ons voor. Wat een fijne, vriendelijke man. Hij spreekt rustig en vraagt hoe we de afgelopen week hebben beleefd. Hij pakt een vel papier met een afbeelding van een borst en begint te schrijven en uit te leggen...
Het is donderdag 9 september 2021, onze 2e dag van ons korte Spaanse tripje.
We hebben echt een van de mooiste plekjes langs het zwembad kunnen bemachtigen. We liggen op een soort van 2-persoons hemelbed met langs de kanten witte linnen doeken om de zon tegen te houden. Ook al heeft Wendy ons afgeraden om teveel te gaan spitten op het internet, kan ik me toch niet inhouden en google er op los. Ik neem alle informatie tot me. Grofweg gezegd lees ik dat er 3 soorten borstkankertypes zijn. Het meest voorkomende type is de "hormoon gevoelige" borstkanker. Volgens de cijfers gaat het dan om zo rond de 75% van alle gevallen. Dit type geeft ook de meeste overlevingskansen doordat er voor dit type inmiddels een anti-hormonale therapie is ontwikkeld. De duur van dit traject is echter lang.. deze medicijnen moet je wel 5 tot 10 jaar blijven slikken en de bijwerken van de hormonen zijn niet mis, lees ik. Als tweede type wordt de HER2-positieve borstkanker genoemd wat in ca. 10% van de gevallen voorkomt. Dit is een eiwit gevoelige soort waarbij er ook voor dit type borstkanker een therapie is ontwikkeld. Dit type is vaak agressiever dan een hormoongevoelig type, maar door de ontwikkelde therapie is de prognose wel sterk verbeterd. Als laatste (naast nog een aantal zeer zeldzame gevallen) lees ik over de triple negatieve borstkanker. Dit type komt bij ca. 15% van de vrouwen met borstkanker voor, en is eigenlijk alles wat het hierboven niet is. Dus hij is niet hormoon gevoelig en ook niet eiwit gevoelig. Het is een agressieve vorm die zich sneller uitzaait dan de andere 2 types. Voor dit type is geen aanvullende therapie of medicijn ontwikkeld. Op 1 van de 3 gevallen blijkt een erfelijke aanleg de oorzaak. Dit type komt ook het meeste voor bij vrouwen in de vruchtbare leeftijd. Tja en daar lig ik dan. Zal ik er om iene miene mutte?
Hij tekent op het plaatje van de borst een rondje. De tumor. Hij is gemeten zo'n 2,6 cm groot. Hij begint de borstkankertypes op te schrijven die het niet zijn geworden. Het lijkt een soort van Russisch roulette of bingo... Niet hormoon gevoelig hoor ik hem zeggen, hmmmm denk ik, jammer. Niet HER2 positief hoor ik hem zeggen, en ik zeg kak. Ik kijk beschaamd naar de arts die voor me zit, maar hij heeft begrip voor mijn reactie. Mijn lief kijkt me aan en schrikt, hoezo kak zie ik hem denken... Er blijft dus over optie 3... De triple negatief. Ik zeg dit is niet de beste prognose geeft en de tranen schieten in onze ogen. De arts schrijft door met woorden als agressief en type III. Het pluspunt is wel dat er in de lymfe geen kwaadaardige cellen zijn gevonden. We praten dus alleen over de tumor in mijn linkerborst. Het behandelplan zal beginnen met chemo, daarna opereren, bestraling en eventueel weer chemo. Daarnaast zal een genetisch onderzoek plaatsvinden waarbij, bij een positieve uitkomst, het advies zal zijn beide borsten te amputeren en de eierstokken weg te halen. Als er verder geen vragen meer zijn verlaat hij de kamer en wenst ons sterkte. Zijn plekje wordt ingenomen door de Oncologische verpleegkundige. Ze geeft Lief en mij even de tijd om het nieuws te bevatten en om elkaar even vast te houden.
Hoe moeilijk ik het ook vind, want ik wil niemand voor zijn hoofd stoten, maar met deze diagnose geef ik aan niet hier te willen blijven. Gelukkig is de verpleegkundige heel meegaand en begrijpt ze de keuze om voor een meer specialistisch ziekenhuis te gaan. We kiezen voor het Alexander Monro in Bilthoven, het borstkanker ziekenhuis van Nederland. Ze belooft de volgende dag alle gegevens door te sturen en wenst ons sterkte.
De klok tikt door. Na het eerste stuk over de loopbrug komen we uit op een normaal pad. Gelukkig een beetje tussen de bomen want het begint inmiddels al flink warm te worden. We besluiten niet te stoppen voor een slok water, maar flink wat mensen in te halen nu het pad wat breder is. Het laatste stuk lopen, of slenteren we achter de meute aan. De loopbrug wordt smaller en inhalen is helaas geen optie meer. Ik word ongeduldig maar lief probeert me te kalmeren. We laten ons toch nog even op de foto zetten, door een medewerker van de attractie, en sjokken de menigte verder achteraan. Voor ons loopt een stel waarvan zij duidelijk hoogtevrees heeft. Lief probeert haar nog wat op te monteren, we zijn er ten slotte bijna, maar ik hou mijn mond. We verlaten de loopbrug en er volgt een wandelpad terug naar ons hotel. Het laatste stuk is warm, écht warm. De zon brand op onze kop en ik verlang naar een groot glas Fanta Lemon. Met 1 uur en 57 minuten lopen, van bushalte tot hotel, zitten we op het terras. Moe maar voldaan zakken we op onze stoel. Ik ben trots op mezelf. Dit varkentje heb ik alvast gewassen, en denk die andere gaat me ook lukken!
https://zeikerige-gescheiden-vrouw.blogspot.com/2021/10/caminito-del-re…
